Kridhet në ëndjen teme t’dehun prej zotnimit, si kurmi i shtatit të një vashëze, Liqeni i Shkodrës. Me një paqti e joshje që mundet me nguc ma t’largtat harbime, qi m’lidhin me te. Ky kumt idilik asht ma e kandshmja prehje që kundris teme mundet me i’u shtriq, njashtu mbuluem prej nji cohe përfytyrimi që noton nëpër këtë ujë të kjart e të kaltër, që prej fëmijnisë, asokohjes kur lundonim nëpër te me u derdh në Shirokën magjepsëse, t’mundshmen fillimore të dëshirës me u dhan shtat e andë, diellit e gurëve që zgjatojnë nëpër bregun e pamundun me u ngop me shëlbim.
Albert Vataj
