Nga Albert Vataj
Ti je si një lele, i tha dhe buza ju dridh. U ndi n’faj. Rrxoi syt përdhe, thue se kishte pranue me korit vedin n’andjen dhe padurimin për me i than njato fjal qi kishte kohë qi i përtypte nëpër mendime. Edhe ajo, krejt fn’flak ishte ndez, ban be se i kishin hedh mbi njat hir nji perde t’ngjyme n’nji perëndim pranvere. Kjo bukuri, kjo puhizë e lehtë që fërgëllon nën cohën e hollë të shkëndijave të dritës është depërtuese si ajo ndjesi qi rradhëherë shpërthen prenda një kurmi si një yll, si një inkandeshencë që është e mbarsur më ëndje dëshirimesh të epshme.
Lulet dhe femra, një kërshëri e ushqyr me kaq ëmbëlsim e bukuri, një adhurim i dengur prej kaq pasionesh shkulmuese, një lojë kaq ngasëse dhe një betejë e kacafytjesh titanike, një puhizë që tretet me asgjënë e josh gjithsinë.
Dehëse, si ngulmi i një ngasje idilike pasionesh. E bukur, magjepsëse deri në dhimbje. Delikate dhe përplot ngulm joshës.
Asnjë spektakël i natyrës, asnjë përkujdesje forcash të epërme, kurrnji energji transformimesh, nuk mëton një shfaqje kaq të shkëlqyr dhe adhuruese, se sa bukuria e femrës dhe lules.
Me një numër të kufizuar notash; tela të tendosur si vërshime të potërshme gjaku, kur zemra flakërin në dëshirën e zjarrit;
gishta që ngasin me erën, t’u bien këtyre telave, të ladrojnë me këto taste siç bën flladi me fijet e barit dhe profilet e kurmeve;
mëkojnë atë melodi, gërmëzojnë drojshëm fjalë që bien si fruta të pjekur prej buzëve që dridhen;
pëshpërisin dhe hukasin në vesh, si grimca joshëse që gurgullojnë nëpër gjokse të kreshpëruara e turravrapen nëpër cohën e hollë të lëkurës që skuqet e trucen në harbimin e një kafshe me uri prehistorike.
Është çasti i një përjetimi, i shprehjes më të pafajshme të një mëkatimi, është lindja e një ylli që shkëlqen si vesa në petalen e një luleje, si loti nën qerpik.
Janë në ëndjen tonë të harbuar këto bukuri, si nevoja me e epërme e manifestimit të admirimit dhe mirënjohjes së përkorë që ne i detyrohemi jetës.
Dashurohemi marrëzisht dhe gjithçka e përsosur lëvrin nën shpërthimit ndritës të këtij përjetimi.
Një çast sa një shkelje syri, është gjithësia që na përpin në epshin e kësaj bukurie, ngasëse dhe vrasëse, këtij hiri joshës dhe trandës, këtij kumtimi dëshirues dhe zemërthyes.
Jeto si një rreze dielli e jepi gjithçka që zemra jote dëshiron kësaj luleje, ledhatoje me çdo pikë djerse dhe loti gonxhen e mëngjeseve dhe petalen e mbrëmjes.
Jeto me të bukurën e dëshirimeve dhe jeton me hiret e adhurimeve.
#DHE… TI SHPIRT QE FATI TE KA ZGJEDHUR TE JETOSH MREKULLINE NE ÇDO GJE DHE TA JETESOSH NE ÇDO ÇAST
Kurrë në ëndjen tënde nuk do të mungojë bukuria e asaj lule që ujtis sytë e tu dhe të hov një energji përtëritëse që gufon së brendshmi.
Kurrë nuk do të shuhet ajo aromë që deh ëndjen tënde, e s’do të vyshket asnjë herë ajo petale, lule do të çel gjithnjë dëshirimi yt në epjen tokësore të kurmit.
Ti je një lule, e dashur, dhe lulja është një dëshirim i bukurisë së përgjithmonshme.
Unë jam një çast përjetimi tokësor, një shkrepëtimë yjësie që rrëzohet nga thellësia e territ të universit e bulon në gishtat e mi si një prekje që zbret në petalet e kurmit tënd si një gjurmë drite. Shkëlqe në sytë e ëndshëm të një zemre, ti bukuri që vjen në jetë me lulen, hyjnizohesh me femrën dhe meriton përjetësinë prej adhurimit.
Albert Vataj
