Në Mesjetë, leximi nuk ishte një hobi shumë i përhapur dhe ata që zotëronin një libër ishin njerëz të privilegjuar, kryesisht shpura e hierarkisë fetare, ngase librat religjioz patën fati të ishin të parët që do të trokisnin në portat e rënda të territ.
Për shkak të mungesës së interesit për lexim dhe mundësi, disa lidhës librash nisën të lidhin dy libra së bashku, në mënyrë që të “kursehej” vëllimi dhe pesha për lexuesit hipotetikë.
Kjo praktikë u bë mjaft e zakonshme, sidomos në Angli në gjysmën e parë të shekullit të 17-të, ku bashkoheshin dy tekste si Testamenti i Ri dhe Libri i Psalmeve.
Librat lidhej në atë mënyrë që buza e përparme e njërit libër të ishte ngjitur me shpinën e tjetrit.
Kopertina e pasme ndahej midis të dyve, duke u bashkuar mes librave. Kur vendosej në një raft, shpina e njërit libër ishte e dukshme, ndërsa ajo e “binjakut” të tij përballej me pjesën e brendshme të raftit.
Ky stil i çuditshëm lidhjeje njihet si dos-à-dos, një term francez që do të thotë “shpinë për shpinë.”
Me kalimin e kohës, ky stil u zgjerua për të përfshirë më shumë libra, deri sa u krijuan zinxhirë të vërtetë me shtatë vëllime të lidhura së bashku.
Deri në mesin e shekullit të 20-të, ky stil lidhjeje mbijetoi, por më pas si teknika, ashtu edhe aftësitë e mjeshtërve të lidhjes së librave – artistëve të vërtetë të dikurshëm – u zhdukën.
Lidhjet moderne dos-à-dos janë të rralla për t’u gjetur, por një lloj tjetër lidhjeje “shpinë për shpinë” pati një ringjallje të shkurtër në mesin e shekullit XX.
Kjo metodë ka një rëndësi historike dhe është një shembull i mrekullueshëm i mjeshtërisë së artizanëve mesjetarë dhe të periudhës së Rilindjes.
Librat e lidhur dos-à-dos shpesh kishin kopertina të pasura me ornamente, të dekoruara me dorë nga mjeshtrit e kohës.
Çdo anë mund të kishte një dizajn unik për të dalluar përmbajtjen e librave.
Historia e lidhjes dos-à-dos nisi në Evropën Perëndimore gjatë Mesjetës së vonë dhe vazhdoi të përdorej deri në shekullin e 18-të.
Teknikat e reja të shtypshkrimit dhe zhvillimi i lidhjeve industriale bënë që metoda dos-à-dos të zbehej.
Deri në shekullin XX, kjo formë lidhjeje ishte pothuajse plotësisht e zhdukur, duke mbijetuar vetëm si një formë artizanale dhe e rrallë.
Në ditët e sotme, kjo teknikë shihet kryesisht në koleksione antike ose si një riprodhim artistik nga artizanët modernë.
Lidhjet dos-à-dos janë të njohura në bibliotekat dhe muzetë e specializuar për librat historikë.
Këto lloj librash janë jo vetëm objekte historike, por edhe dëshmi të një epoke ku lidhja e librave ishte art në vetvete, dhe jo thjesht një proces mekanik.
