"Në vdekjen e poetit ajo që të lëndon më shumë është zhurmëria e pashije dhe blasfemuese që shoqëron krijuesin në shtegtimin e tij drejt strehës së fundit".
Ky kumtim është më shumë se pararendës i vdekjes së poetit, atij, që si një orakull ka paraparë se do të vijë ajo ditë, që në të shterur të frymës së fundit, ai do të niset në udhën pa kthim me një lëndim në shpirt. Shpirti i tij do të shkasë në ajrin e ftohtë të këtij dimri zemërak si një psherëtimë që përgjohet nga muret e veshura nga myshku dhe degët e rrjepura nga cerga. Ai ikën zemërthyer në boshin që lë pas, në atë zbrazësi që shtjellon zërat shtirës dhe pikëllimet që njeriu i tashëm vesh sa për një çast që derdhet mes mijëra pështirjeve të ulëta njerëzore. Në këtë udhë që të tjerë poetë kanë marrë para tij, ai largohet i heshtur, njerëzor. Edhe nëse ka lënë një zë të nderur në eterin e ditëve të fundit, ai zë ka qenë asgjë tjetër veçse një fëshfërimë e drobitur e një pene që dridhet mbi letrën që i shket nga dora, një letër që iu bind për kaq vite dhe tani zë i zvarret në momentet që gërvishtja e penës lë njolla në germë e fjalë. Ike poet për të lënë pas atë penë që skaliti ngazëllim në çdo zemër. I këndove çdo ëndje. Nuk të përuli asnjë krenari, as nga ato të rremet që t'u vardisen si ëndrra të këqija. Çdo zemre i bërë vend në zemrën tënde, në vargjet tuaja, në heshtjen e përkorë që nderet në panoramën e kësaj dite shkurti që të këputi ditën tënde, por jo, asgjë tjetër që gjallon përgjithnjë në vargjet që enden në zemër dhe qëndisëm në dëshirime. I lehtë të qoftë dheu, e ngrohtë toka që do të rrokë ty poet… atë çfarë mbeti pa u shndërruar në vargje e poezi!
Dritëro Agolli: Vdekja e poetit
"Kur vdes poeti, zemra ta do, të dëgjosh vetëm heshtje, të dëgjosh vetëm fëshfërimën e gjetheve, vetëm shushurimën e një përroi, vetëm cicërimën e një zogu.
Kur vdes poeti, do të doje të heshtnin fanfarat e sukseseve përgjithësisht të gënjeshtërta, të mekeshin fjalët boshe të lëvdatave, të platitej zhurmëria e kotësisë.
Kur vdes poeti, do të doje të mos kishte, së paku për një çast, marramenth makinash e manekinësh, pamje klithëse reklamash të zhveshura nga çdo gjë njerëzore, zukama kafenesh mes vdekjes së punës; të mos shihje mjedise të papastra, dorën e lypjes nëpër trotuare, dijen e librave lëshuar për shitje drejt e përdhe.
Kur vdes poeti, do të doje të shihje lule e bar, drurë e hije, natyrë dhe prehje. Dhe do të doje që shpirti të zhytej në mendime për kuptimin e jetës, për vlerën e duarve të punës, për dritën e mendjes, për regëtimën e zemrës. Do të doje të bisedoje me shpirtin e poetit përmes gurgullimës së vargjeve dhe fëshfërimës së urtë të të thënave e të pathënave të tij. Dhe të ringrije në mendje atë botë ndjenjash e përjetimesh gjithfarësh të krijuar prej tij, ku ndihet fryma e bekuar e thjeshtësisë, kthjelltësisë, urtësisë.
Kur vdes një poet, domethënë një njeri që na jep mesazhe njerëzore përmes poezisë, ajo që të lëndon më shumë është zhurmëria e pashije dhe në thelb blasfemuese që shoqëron krijuesin në shtegtimin e tij drejt strehës së fundit. Befas për atë, që ikën heshturazi e në vetmi, fillojnë e kujtohen plot bujë të gjitha kategoritë e parisë-elitë të vendit: zyrtarë të lartë të shtetit e artistë-politikanë, miq të mëdhenj të të ndjerit, kryeredaktorë gazetash. Rendin kush e kush më parë ta thonë fjalën e tyre me peshë, elitare, ta thonë botërisht, pavarësisht se në ato fjalë gjithçka mund të gjesh veç figurës së poetit jo. Të hidhëron kjo zhurmë në një kohë që vdekja kërkon heshtje nderuese. Të lëndon kjo prirje dyfytyrëshe për vetëdukje, ndërkohë që humbja e një shpirti mendimtar do të duhej të shoqërohej me mendime të thella, me një brengosje të brendshme dhe vlerësim realist, në daç edhe filozofik, por kurrsesi jo propagandistik, vlerësim që të përfshijë dhe paraqesë para lexuesve të çoroditur nga shtypi tregtar atë që kishte më të spikatur kjo dritë e mendimit dhe flakë e ndjenjës së zhveshur nga çdo interes vetjak. Të nervozon belulizmi i shpëlarë, bajat, mjeran, ky egoizëm i pakufi, që ka mbërthyer shoqërinë tonë dhe që ia than çdo gjethe të gjelbër e çdo gonxhe. Ndërkohë veshi dëgjon e syri lexon vetëm fjalë, fjalë, fjalë. Nuk ka mënyrë më të shëmtuar për të vrarë kujtesën mbi poetin. Të gjendet këtu njëri ndër ato shumë shkaqe, për të cilat poeti u mbyll në veten e vet? Po iki me trishtim i zhgënjyer nga miqtë/E mbylla dhe derën që rrinte e hapur/Për lajkatarët, për rrenacakët e smirëzinjtë, që shtireshin engjëj të dashur".
