Venkataramam, që në të ardhmen do të njihej si Ramana Maharshi, lindi në fund të vitit 1879 dhe e braktisi trupin e tij në prill të vitit 1950. Ishte bërë shumë i njohur me emrin Tamil Nad, vendi i tij në Indi. Kishte shumë pasues në Europë dhe Amerikë. Ai ishte një i Urtë i Vetërealizuar, pra në mënyrë të vetëdijshme ishte i njësuar me Absolutin-pa-emër, sadoqë reagonte si një person normal, duke pasur një trup jo të ndryshëm prej të tjerëve, me përjashtim ndoshta të faktit se ishte më delikat sesa një njeri normal. Ramana Maharshi lindi në një katund rreth tridhjetë kilometra larg Madurai-t, ku kaloi vitet e para të jetës, për t’u zhvendosur më vonë, mbas vdekjes së të atit, në shtëpinë e xhaxhait të vet në Madurai. Ishte një djalë normal që i pëlqente të luante, por jo shumë i interesuar mbas shkollës, paçka se kishte kujtesë shumë të fortë në rastet kur u përvishej mësimeve. Bënte gjumë shumë të rëndë, e madje në një rast është dashur të shkallmohej porta për t’i nxjerrë gjumin. Mendohet se ky gjumë ka lidhje me zhvillimet e ardhme në jetën e Venkataramam, sepse paralajmëron forcën e tmerrshme të përqëndrimit të tij.
Lumturi
Çdo njeri kërkon lumturinë, por pjesa më e madhe e tyre ngatërrojnë kënaqësinë me lumturinë. Ku qëndron ndryshimi? Lumturia e vërtetë është e qëndrueshme, ndërsa kënaqësia nuk është. Nëse një person mendon se lumturia e tij varet nga shkaqe të jashtme dhe gjërave që ai zotëron, është e arsyeshme të mendohet se lumturia e këtij njeriu duhet të rritet me shtimin e gjerave nën zotërim dhe të pakësohet në porporcion me bjerrjen e tyre. Pra, e privuar nga gjërat nën zotërim, lumturia e tij do të jetë asgjë. në gjumin e thellë njeriu është i privuar nga çdolloj zotërimi, përfshi edhe trupin e vet. Prapëseprapë, në vend që të ndjehet i gjorë, ndjehet i lumtur. Të gjithë dëshirojnë të bëjnë gjumë të thellë. Konkluzioni është se lumturia është diçka e brëndshme në njeriun e nuk u detyrohet shkaqeve të jashtme. Njeriu duhet të realizojë Veten e tij, për të hapur magazinën e lumturisë absolute.
Ndihet lumturi në kundrimin e peisazheve, në muzikën, në poezinë, etj. Është lumturia e brendshme e Vetes. Kjo lumturi nuk është e huaj apo e largët. Je duke u kredhur në të Veten e Pastër, në ato raste që i konsideron të këndshme. Kjo kredhje, vetë- egzistuesja Begati. Por shoqërimi i ideve është përgjegjës për të projektuar këtë begati mbi gjëra dhe ngjarje të tjera. Në të vërtetë, është brënda teje. Në këto raste je duke u kredhur në Vete, edhe pse në mënyrë të pavetëdijshme. Nëse e bën vetëdijshmërisht, quaje Realizim. Kridhu pra në mënyrë të vetëdijshme në Vete.
Vetja
Sejcili e ka përvojën e Vetes në çdo çast të jetës së tij.Është gjëja jonë më intime, dhe megjithatë njerëzit nuk duket se janë të aftë ta kuptojnë. Vetja nuk mund të vihet nën hetim. Hetimi mund të funksionojë vetëm në jo-vete. Eleminimi i jo-vetes është e vetmja gjë e mundur. Mendja është vetëm një projektim i Vetes, që shfaqet në gjëndje zgjimi.
Sejcili dëshiron ta njohë Veten. Çfarë nevoje kemi të na ndihmojnë për të njohur veten? Njerëzit duan ta shohin Veten si diçka të re. Por ajo është e përjetshme dhe mbetet përgjithmonë kështu. Ata duan ta shohin si një dritë flakëruese , etj. Si mund të jetë kështu? Nuk është dritë, e as errësi. Është thjeshtësisht siç është. Nuk mund të përkufizohet; përkufizimi më i mirë është ‘Unë jam ai që JAM’ . Është vetëm Qënie, por e ndryshme nga realja dhe irrealja; është Dije, por e ndryshme nga e’ dija dhe dija dhe injoranca. Si mund të përkufizohet? Është thjeshtësisht Qënie.
Të gjitha mendimet grafullojnë mbasi grafullon mendimi-‘unë’. Vëreni se për kë grafullojnë mendimet. Në këtë pikë kapërcejini dhe ato do të zhduken. Duke gjetur burimin e mendimit-‘unë’, mund të realizoni ‘Unë’- ‘Unin’ e përkryer. ‘Unë’ është emri i vetes.
Metodat e tjera (si përsëritja e fjalëve, etj.) synohen vetëm prej atyre që nuk arrijnë të përmbushin hetimin e Vetes. Në të gjitha këto nevojitet një ‘agjent’ që mund të kryejë veprimet. Kush është? Është ‘uni’. Bëhu ai ‘Unë’. është metoda e drejtpërdrejtë. Edhe metodat e tjera në fund të çojnë në shqyrtimin e Vetes.
Nga çasti që pika juaj e shikimit zhvendoset kah e jashtmja, keni humbur prej syve Veten dhe vizioni juaj është i jashtëm. Vetja nuk mund të gjendet në gjërat e jashtme. Kthejeni vështrimin tuaj kah e brendshmja e kridhuni në të; do të jeni Vetja. Mendoni ‘unë’ ‘unë’ ‘unë’ dhe mbërthehuni mbas këtij mendimi deri në përjashtimin e gjithë mendimeve të tjerë.
