Çdo vit, kam nxjerrë një mësim të ri nga ajo stinë e veçantë e jetës. Çdo vit, ajo është shndërruar në një sfidë ekzistenciale për të krasitur pafundësinë, harlisurën, kompleksitetin e ndërthurur të përvojës në një teh të vetëm të një pasqyre të thjeshtë, por jo të thjeshtuar në natyrën e jetës, të parë nga vrima e vetmuar e kësaj jete të vetme. Sfida nuk ka qenë kurrë më kolosale se vitin e kaluar – më e mundshmja që kam jetuar, sipas urdhrave të përmasave. Depresioni e ka ulur renë e tij të plumbit mbi mua përsëri dhe përsëri që kur isha pesëmbëdhjetë vjeç, por asnjë vit tjetër nuk e ka mbuluar jetën më keq, pasi pikëllimi marramendës kolektiv që po jetojmë së bashku dendësoi mjegullën e zezë të humbjes private. Në stinë të tilla të jetës, njeriu shtypet kundër kufijve të qenies së tij, shtyhet përfundimisht kundër të kuptuarit – jo,
Zgjodha, me atë instinkt të verbër të mbijetesës që ne gabojmë me zgjedhjen, ta heqim.
Në këtë sfond kontekstual, ja ku është mësimi qendror i nxjerrë nga një vit kaq shpërbërës, por kaq jetësor dhe transformues, një varg nga poezia e jetës.
14. Zgjidhni gëzimin.
Zgjidhni atë si një fëmijë që zgjedh këpucën për të vënë në këmbën e djathtë, shkumës me ngjyra për të pikturuar një qiell. Zgjidhe atë në fillim me vetëdije, me mundim, duke u përballur me peshën e një bote të rëndë me arsye trishtimi, të shqetësuar nga nevoja për veprim. Ndjeni pikëllimin, ndërmerrni veprimin, por vazhdoni të shtypni peshën e gëzimit kundër të gjithëve, derisa të bëhet e pamend, e automatizuar, si graviteti që tërheq rrjedhën poshtë rrjedhës së tij; derisa të bëhet një ligj i brendshëm i natyrës. Nëse Viktor Frankl mund të thërrasë “po jetës, pavarësisht gjithçkaje!”- dhe çfarë gjithçkaje ai jetoi – atëherë kështu mundet secili prej nesh mes rrënojave të planeve tona, aq të parëndësishme për krahasim. Gëzimi nuk është një funksion i një jete pa fërkime dhe zhgënjime, por një funksion i fokusit – një ngritje e brendshme nga pikëmbështetja e zgjedhjes. Pra, shpesh, bëhet fjalë për t’u kujdesur për atë që Hermann Hesse e quajti, pasi bota do të dilte e pabotuar nga lufta e saj e parë globale, “gëzimet e vogla” ; aq shpesh, ato janë fijet e holla të të cilave ne thurim litarin e shpëtimit që na shpëton.
Kënaquni me njeriun e kripur të moshës në cepin e rrugës duke pritur që drita të ndryshojë, qeni i tij i kripur nga mosha pranë tij, secili i prirur drejt tjetrit me hollësinë këndore të përkushtimit absolut.
Kënaquni me vajzën e vogël që kalon pranë jush me biçikletën e saj të vogël, këtë emisar të egër të së ardhmes, xhufkat e ylberit që valëviten nga timoni i saj dhe njëqind gërsheta me rruaza që derdhen nga helmeta e saj e artë.
Kënaquni me kërmillin që marrni një pasdite, për të përshkuar çarjen e humnerës në trotuar për hir të kullotjes në një fije të vetme bari.
Kënaquni me gjethen e vogël që sapo ka dalë nga bula, kaq të turpshme dhe kaq të harlisur pa droje, që shpaloset nga kërcelli i shtrembër i barbarozës së tharë.
Mendoj shpesh për këtë varg nga poema e mrekullueshme e Jane Hirshfield “The Ëeighing” :
Kaq pak kokrra lumturie
maten kundrejt gjithë errësirës
dhe ekuilibrit ende të peshores.
Po, veçse ne mobilojmë edhe kokrrat edhe peshoren. Vetëm unë mund të peshoj blunë e qiellit tim, ti asaj pafundësie që të përket.
Brain Pickings / Nga Maria Popova
Prg: Albert Vataj
