Ne kemi lindur pa dëshirën tonë, nga prindërit që nuk i kemi zgjedhur vetë, në trupa dhe kufij që nuk përmbushin ambiciet tona, për të ekzistuar në një rajon të hapësirë-kohës që nuk e kemi zgjedhur për një përcaktueshmëri që nuk e sanksionuar ne. Siç e dinë fizikanët, kryesisht ata, ne nuk zgjedhim atomet e veçanta që konstelizojnë veten tonë të veçantë ose konfigurimet nervore, që ndezin ndërgjegjen tonë. Si pasojë, siç e dinte James Baldwin, ne, as nuk zgjedhim dot këtë që duam.
Por mes repertorit tonë të hollë të lirisë së zgjedhjes, janë etiketat që zgjedhim për punën tonë të dashurisë – veprat e mendimit dhe butësisë që na bëjmë gjithëpoaq atë që ne jemi.
Një sfidë lind kur bëjmë diçka për një periudhë të gjatë kohore. Ndërsa evoluojmë dhe shtojmë përvojat, përshtypjet, kujtimet, thellimin e njohurive dhe vetënjohjes në grupin kombinues, nga i cili buron e gjithë puna krijuese, ajo që bëjmë në aspektin e progresit në përputhje me rrethanat. Kjo duhet, nëse po jetojmë gjerësisht dhe mjaftueshëm me mençurinë që na përfaqëson dhe me të cilën ballafaqohemi. Përfundimisht, emri që zgjodhëm dikur për të, fillon shumë më shpejt së mendohej të mos ndihet si një zgjedhje, por si një kufizim, një korse e papërshtatshme, e veshur me ndjeshmërinë e kockëzuar të një vetja të mëparshme.
Joan Didion mund të ketë të drejtë se “ne jemi të këshilluar që të vazhdojmë të tundim aprovueshëm me me kokën, për njerëzit që kemi qenë, pavarësisht nëse i shohim si një shoqëri tërheqëse apo jo, “por ne jemi gjithashtu të këshilluar që të mirëpresim me një përqafim të përzemërt mundësitë e lulëzimit brenda nesh – njerëzit që jemi, në rrugën e vazhdueshme për t’u zhvilluar, njerëzit që do të kemi qenë, ato, kur atomet tona t’i lënë vendin shkëlqimit tonë të mëpasshëm.
Brain Pickings lindi më 23 tetor 2006 si një ide e pamundur për një mendje të re vetëm që sapo u njoh me gjuhën e jetës. Pesëmbëdhjetë vjet që këtej, ajo rilind si Margjinalian – rilind si ajo që ka qenë gjithmonë nën emrin e gabuar të zgjedhur nga një emigrant 22-vjeçar, në veshin e të cilit kumbonin fjalët e lodhura dhe idiomat e një gjuhe joamtare, i freskët dhe plot mrekulli, një rekord në zhvillim dhe një festë e vazhdueshme e leximeve dhe dashurive të mia, e gjithçkaje që më bën të ndihem më i gjallë.
Me kalimin e viteve, unë u rrita dhe u rrita në këto faqe – më shumë se gjashtë milionë prej tyre, nëse dikush do të faqezonte dhe printonte gjithçka që kam publikuar në sajt gjatë viteve, duke zhvlerësuar 600 faqet e Figurimit dhe mikroskopimit të Kërmillit me Zemra e Drejtë. E mbusha këtë rrotull të pafundme me reflektimet e mia, për atë që mendoja – margjinalitetet e mia mbi jetën dhe gjërat më të rëndësishme. Unë po mësoja për të gjatë rrugës, shpesh përmes leximit, shpesh nga njerëz dhe ide të margjinalizuara nga kultura, të fshira nga kujtesa kolektive selektive që ne e quajmë histori, sepse ata ishin në një farë mënyre shumë të tjera, shumë përpara kohës së tyre ose larg asaj kohe. Zakonet, panë shumë qartë verbëritë e qëllimshme të epokës së tyre, ose e përkulën vizionin e tyre shumë larg horizontit të mundësisë.
Në margjinat e librave, në kufijtë e jetës, siç konceptohet zakonisht nga parametrat e trashëguar të kulturës sonë, të lejes dhe mundësisë, kam gjetur dhe vazhdoj të kuptoj se kush jam dhe kush dua të jem – një hetim privat i rrezatuar nga pyetja përfundimtare, përshpejtimi i thellë i mendimit, ndjenjës dhe habisë që na lidh të gjithëve: Çfarë është e gjithë kjo?
Gjithnjë e më shumë, aspekti kuratorial – pjesa “zgjedhëse” e Brain Pickings – u qetësua, ashtu si dhe aspekti thjesht cerebral – pjesa “truri” – duke i lënë vendin editorialit, soditjes, integrimit të plotë të mendimit dhe ndjenjës që pulson, nën të gjitha gjërat krijuese dhe të gjalla. Dhe kështu nuk ka asnjë ndryshim në rrjedhën e ndryshimit të emrit – asgjë në lidhje me faqen ose përmbledhjen e saj javore të emailit nuk do të ndryshojë, përveç dëshpërimit tim të përditshëm për të jetuar me një emër që as nuk i përshtatet dhe as nuk nxit pusin privat të habisë nga i cili është e gjitha. burimet. Ajo mbetet lirisht e ofruar dhe e mbështetur nga donacione, siç ka qenë gjithmonë. (Nuk është gjithmonë e lehtë të bësh një jetë dhe një punë dashurie në kufijtë e mundësisë – nëse ke dhënë një dorë ndihme gjatë viteve, unë të vlerësoj.) Mbetet një ushtrim në margjinalitet mbi leximet dhe llogaritjet, një ligjërim me këto vepra të mrekullueshme.
Ky është gjithmonë, në fund, një ligjërim me veten: unë me veten time, duke e shkruar; ti me veten, duke e lexuar. Ne sjellim në çdo gjë – një libër, një dashuri – të gjithë atë që jemi, duke projektuar mbi të çdo përvojë që kemi pasur ndonjëherë dhe çdo pyetje pa përgjigje që kumbon nëpër dhomat më të thella të qenies sonë. Nëse është i denjë – libri, si dashuria – dhe nëse jemi me fat, ai na pasqyron përsëri në vetvete të zmadhuar, por të transformuar, të ndritshëm me një vetë-imazh më të madh të mundësisë, më të gjallë, më të zgjuar. Më mirë të aftë për të parë se si jeta jonë e përkohshme, margjinale shkëlqen me kuptim. Më mirë në gjendje ta shohim veten si krijuesit e tij, pavarësisht nëse e quajmë dashuri apo art.
Nga Maria Popova
Përgatiti: Albert Vataj
