Bhagwan, si vepron në të vërtetë meditimi, dhe në ç’mënyrë është e lidhur me meditimin praktika e kundalinit? Si mund të arrihet një gjëndje e qëndrueshme medituese?
Meditimi është aventurë, një aventurë në të panjohurën… aventura më e madhe që mund të ndërmarrë mendja njerëzore. E me aventurë unë kuptoj faktin se nuk mund të edukohesh përmes saj. Para së gjithash, nuk mund të dish asgjë qysh më përpara. Nëse ti nuk di, nuk mund të dish. Gjithë ç’mund të thuhet, në analizë të fundit nuk do të thotë asgj; e vërteta mbetet e pathënë. Është thënë shumë… është thënë shumë në lidhje me asgjë. Gjithsesi nuk është shprehur as dhe një fjalë e vetme.
Nëse ti nuk e njeh, nuk mund ta njohësh. Por, në lidhje me këtë, diçka mund të tregohet. Por nuk do të jetë kurrë thelbi: nuk mund të jetë. Natyra e kësaj çështjeje është e atillë, sa është e pamundur. Nuk mund të thuash se ky është meditimi. Ajo që mund të thuhet është se meditimi nuk është ky, se meditimi nuk është ai. Ajo që mbetet është… e ajo që mbetet është e patreguar.
Për këtë ka shumë arsye. Meditimi është diçka më e madhe se mendja. Nuk është diçka që ndodh në mendje; është diçka që i ndodh mendjes. Përndryshe mendja do të qe e aftë ta përkufizonte, ta njihte, ta kuptonte. Kësisoj, nuk është diçka që ndodh në mendje, po përkundrazi diçka që i ndodh mendjes. Është njëlloj siç i ndodh vdekja jetës. Vdekja nuk ndodh kurrë në jetë; i ndodh jetës.
Meditimi është vdekje për mendjen, ashtu siç është vdekja për trupin, për jetën. Meditimi është një vdekje më e thellë… jo fizike, por psikike. E, sa më e thellë është vdekja, aq më e thellë është mundësia e rilindjes.
Kur ndodh vdekja fizike, ti rilindesh fizikisht. Përsa i përket brendësisë tënde, nuk do ndodhë asgjë, absolutisht asgjë. Ti do të mbetesh i njëjti… do të jetë e njëjta vijimësi, asgjë nuk do të jetë ndryshe. Por sa më e thellë të jetë vdekja, aq më e thellë është ringjallja. Nëse vdes psikologjikisht, nëse mendja vdes, atëherë rilindesh, por kjo rilindje nuk është si rilindja fizike. Kur trupi vdes, zëvendësohet; një trup i ri e zëvendëson. Po kur vdekja është mendore, vdekje psikike, mendja nuk zëvendësohet. Vetëdija mbetet pa mendjen.
Meditimi është vetëdije pa mendje… një qiell i hapur pa mure rrethepërqark. Ne mund të shkatërrojmë muret e një shtëpie, por jo dhomën, sepse dhomë nuk do të thotë tjetër gjë veçse hapësirë. Pa muret, dhoma bëhet «hapësirë». Do të jetë ende e pranishme, nën qiell të hapur. Natyrisht, ti nuk do ta shohësh më si dhomë, sepse tashmë nuk mund ta përkufizosh… është bërë njësh me qiellin… por dhoma është ende, si më parë. Madje më shumë se më parë. Vetëm se muret nuk janë më. Nëse e përkufizon dhomën si mure, mund të thuash se tashmë dhoma nuk është më; por nëse e përkufizon dhomën si hapësirë, si një boshllëk midis muresh, atëherë dhoma do të vijojë të jetë edhe pa muret. Madje, do të jetë bërë më e madhe… e pafundme.
Kur mendja vdes – domethënë, kur muret e dhomës zhbëhen – boshllëku, hapësira brenda mureve mbetet, por bëhet shumë më e madhe. Kjo është vetëdija. Po bëj një dallim: boshllëkun e brendshëm po e quaj «vetëdije», ndërsa muret përreth «mendje». Ose mund të thuash kështu: mendja me m të vogël vdes. Mendja me M të madhe vijon të jetojë.
Atëherë nuk është mendja jote; nuk mund të jetë jotja. Nëse muret rretheqark dhomës hiqen, nuk mund të thuash që dhoma është imja. Dhoma do të jetë, por jo imja, sepse unë mund ta quaj «imja» vetëm atë që është brenda mureve, brenda kufinjve. Zbrazësia e thjeshtë nuk mund të jetë imja. Prandaj, kur mendja me m të vogël vdes dhe është e pranishme mendja me M të madhe, ti nuk je. Dhe nuk je zëvendësuar nga një mendje tjetër; nuk je zëvendësuar fare.
Meditimi është një vdekje e hollë, por e thellë. Është vdekja e vetes, e mendjes tënde, e egos tënde, e çdo gjëje që të përkufizon. Vetëm ajo që është brenda teje, ajo që s’është mendje, ajo që s’është ego, mbetet… dhe është vetëdije e pastër.
Kësisoj, para së gjithash, muret e mendjes, proceset mendore, nuk janë meditime. Janë pengesa për meditimin. Çfarë janë këto mure? Si vetëpërkufizohet mendja, si është bërë e kufizuar? Cilët janë kufinjtë për shkak të të cilëve mendja është ndarë nga Mendja, nga vetëdija?
Ka tri gjëra. E para është kujtesa. Pjesa më e madhe e mendjes është kujtesa. Dhe është një kujtesë shumë e gjatë; zë fill qysh nga jetët e pafundme që ti ke jetuar. Mendja grumbullon gjithçka, jo vetëm atë që kemi mbledhur në mënyrë të ndërgjegjshme. Kur fëmija është në prehërin e së ëmës, mendja fillon të mbledhë. Kur ti flë, mendja mbledh; edhe kur je në koma, krejtësisht pa vetëdije, mendja mbledh. Mendja vazhdon të mbledhë: asgjë nuk i shpëton. Mendja e pavetëdijshme është një Mur i Madh Kinez kujtimesh… shumë shumë i gjatë.
Kjo kujtesë është jo vetëm një pjesë e trurit tënd, por një pjesë e çdo qelize të qenies tënde, të çdo qelize të trupit tënd. Në fillim janë njëzet e katër qeliza mashkulli dhe njëzet e katër qeliza femre ato që të kanë krijuar. Ato kanë patur një program të caktuar, një kujtesë të caktuar. Një ditë, qysh ditën e parë që ishe në mitrën e nënës, arritën të dinë deri dhe ç’lloj hunde do të kesh. Veza e re do të tregojë se çfarë sysh do të kesh, deri në ç’moshë do të jetosh, sa inteligjencë dhe sa ego do të kesh.
Qeliza, në dukje e thjeshtë, me të cilën ke filluar jetën, është e ndërlikuar po aq sa dhe ti. Ajo përmban të gjitha kujtesat e të gjitha racave; mbart në vete tërë mendjen kolektive. Mandej depërton në shpirtin tënd… egoja jote, mendja jote. Kësisoj trupi ka kujtimet e tij, ndërsa mendja ka kujtimet e saj. Ti je udhëkryq: një mendje me shumë kujtime, dhe një trup me kujtimet e mbarë racës kolektive, me kujtimet e mbarë mendjes kolektive.
Kujtimet e trupit janë më të forta se të mendjes, prandaj ti je gjithmonë viktima e tyre. Sadoqë rropatesh të luftosh kundër tyre, kur vjen çasti, trupi fiton. Mendja jote s’është asgjë përballë tij, sepse trupi është pjesë e mendjes racore. Ja pse të gjitha religjionet ranë në grackë në çastin kur filluan të luftonin trupin. Nuk mund të luftosh kundër trupit. Nëse fillon të luftosh kundër tij, arrin vetëm të çosh dëm jetën tënde.
Nuk mund të luftosh kundër trupit, sepse trupi është e tërë raca… e jo vetëm raca, por e tërë historia e vetë ekzistencës. Çdo gjë vijon të jetojë në ty. Çdo gjë ka ekzistuar e vijon të jetojë në trupin tënd; uni yt mbart në vete çdo gjë. Ja se pse një fetus në barkun e së ëmës duhet t’i kalojë të gjitha stadet e qenies njerëzore nëpërmjet evolucionit. Nëntë muajt e kaluara në barkun e nënës janë një përmbledhje e shkurtër e tërë evolucionit. Një individ e fillon ekzistimin e tij duke qenë një amebë, qeliza e parë primitive. Fillon nga e njëjtën gjëndje prej së cilës duhet të fillojë edhe ameba në ujët e detit. Mitra amësore përmban të njëjtat kushte kimike me ato të ujit të detit… të njëjtat. Uji në mitër, mbrënda të cilit noton qeliza, ka të njëjtët përbërës si uji i detit, saktësisht të njëjtët.
Evolucioni fillon nga mitra amësore; por natyrisht është një evolucion në miniaturë. Gjithçka duhet të rifillojë, sepse qeliza ka një kujtesë. Nëse nuk përshkon sërishmi tërë procesin evolutiv, nuk mund të funksionojë si qelizë njerëzore e evoluar. Koha që kërkon ky proces është e shkurtër: amebës i është dashur të presë miliona vjet para se të mund të linte detin, por kjo qelizë, qeliza-vezë në mitrën amësore, e përshkon këtë fazë brënda vetëm një jave. Në këto shtatë ditë përmbushet i njëjti evoluim, në të njëjtat gjëndje evolutive… që përfshin miliona vite. Brënda nëntë ditëve të kaluara në mitrën amësore përfshihet i tërë evolucioni, e nëpërmjet këtij procesi qeliza ka një program të përcaktuar.
Kësisoj, në njëfarë kuptimi, trupi yt është i tërë evolucioni. Në një gjëndje shumë të ngjeshur, atomike, trupi ka kujtesën e tij, e ai që dëshiron të hyjë në meditim, duhet që më së pari të kuptojë kujtesën e trupit të vet, kujtesën fiziologjike.
Mos lufto kundër trupit. Nëse fillon të luftosh, hedh një hap të gabuar, e do të jesh gjithnjë e më tepër i pështjelluar. Bashkëpuno; nuk ka rrugë tjetër. Bëj që trupi yt të jetë plotësisht në rehatinë e vet; mos krijo kurrfarë tensioni midis teje e trupit. Lufta jote e vërtetë nuk është kundër trupit, as kundër kujtesës së trupit, por kundër kujtesës së egos… psikës sate, mendjes sate: dhe kjo është gjë tjetër, krejtësisht gjë tjetër.
Prandaj mos lufto kundër trupit. Kur ti lufton kundër trupit, nuk ke kurrë kohë për të luftuar kundër mendjes. Kur fillon të luftosh kundër trupit, do të vazhdosh në pafundësi; do të jetë vetëvrasje. Do të jetë shkatërruese. Do të hedhësh farën e humbjes tënde. Fakti se do të pësojmë humbje është i pashmangshëm. Një qelizë e vetme që lufton kundër tërë njerëzimit, lufton kundër tërë qenies si e tillë! Është e pamundur.
Kështu pra, mos i interpreto kujtimet e trupit si të ishin kujtimet e tua. Përshembull, uria është një kujtim i trupit tënd. Mund ta luftosh, por fitorja do të jetë shumë e vështirë, shume zorshme, thuajse e pamundur. E nëse fiton, fitorja ka për të qenë humbja jote e plotë. Nëse do të mposhtësh urinë tënde, ke hedhur një hap vetëvrasës; brënda nëntëdhjetë ditësh do të jesh i vdekur. As trupi vetë nuk do të të tregojë më se ka ardhur çasti për t’u ushqyer. Kësisoj, është më mirë që ti të mos fitosh kurrë mbi trupin tënd. Përndryshe ka për të qenë vetëvrasje; nuk do të ketë më asnjë urë lidhëse midis teje dhe kujtimeve të trupit tënd. Kjo është e vetmja mënyrë për të fituar. Por në të vërtetë, ti nuk arrin të fitosh dot. Arrin veç të vrasësh veten.
Ka metoda përmes të cilave mund të prishet ura midis teje e trupit tënd. Ka shumë metoda të hatha yoga-s, për të prishur urën. Trupi vazhdon të thërrasë «Uri! uri! uri!», por ti nuk e merr vesh kurrë; ura është prishur. Trupi vijon të kërkojë vëmendje, por ti nuk e di. Je bërë i pandjeshëm ndaj thirrjes së tij.
Mos praktiko asgjë që e bën të pandjeshëm trupin tënd apo ty. Meditimi është ndjeshmëri e plotë. Kur arrin të jesh meditativ, trupi yt bëhet aq i ndjeshëm, sa ti nuk mund ta konceptosh tani për tani. Ne nuk dëgjojmë kurrë saktësisht, nuk shohim kurrë saktësisht… vetëm njëfarë soji. Ti përshkon një kopësht. Duket sikur ti shikon, por në të vërtetë vetëm vështron, nuk shikon. Sytë janë bërë të pandjeshëm; ti ke luftuar me sy. Trupi është bërë i pandjeshëm; ke luftuar kundër trupit.
E tërë kultura tregohet armiqësore ndaj trupit… e tërë kultura, cilado që të jetë, qoftë lindore qoftë perëndimore, nuk bën kurrfarë dallimi. Në njëfarë kuptimi, kultura që ka evoluar në këtë planet është shëndetligë. Është armike e trupit. E, nëse ti vepron kundër trupit, atëherë në njëfarë kuptimi vepron kundër tërë universit. Është një univers në miniaturë. Marrëdhënia jote me universin, ura jote e komunikimit me universin, instrumenti yt për të mbërritur universin, është trupi yt. Trupi është një mister i madh.
Kësisoj, mos lufto kundër trupit. Bëj gjithmonë një dallim të qartë mes asaj që është kujtesë e trupit, e asaj që është kujtesë e mendjes. Uria është një kujtesë e trupit, por edhe mendja ka kujtimet e saj. Nuk janë ekzistenciale; vlera e tyre nuk qëndron në synimet e mbijetesës. Ky është dallimi themelor mes kujtimeve të trupit dhe kujtimeve të mendjes. Kujtimet e trupit kanë një vlerë që lidhet me qëllimet e mbijetesës. Nëse ti i mohon, nëse lufton kundër tyre, nuk mbijeton dot. Por kujtimet psikologjike, në të vërtetë, nuk kanë ndonjë vlerë që lidhet me mbijetesën. Janë vetëm një grumbullim, një mbeturinë… diçka që duhet vërvitur tutje, diçka që duhet flakur tej, prejse ti je i ngarkuar. Por këto kujtime të mendjes janë njëlloj të vjetër, të lashtë.
Kur ti zemërohesh, ka dy mundësi: mund të jetë ndonjë kujtim i trupit, mund të jetë ndonjë kujtim i mendjes. Është e domosdoshme të bëjmë njëfarë dallimi midis kujtimeve të trupit e kujtimeve të mendjes. Nëse zemërimi yt ka vlerë për mbijetesën, nëse pa të nuk mund të mbijetosh dot, atëherë kemi të bëjmë me një funksion të trupit. Por nëse pezmi yt nuk ka kurrfarë vlere për mbijetesën, atëherë është veç një zakon i mendjes, është veç një përsëritje mekanike e mendjes. Atëherë është një kujtim i mendjes. Je zemëruar aq shumë herë, sa tashmë është bërë diçka e kushtëzuar. Sa herë që dikush shtyp butonin, ti zemërohesh përsëri. Ji i vetëdijshëm për këtë!
Por nëse dikush nuk është inatosur kurrë mendërisht, nëse nuk inatoset për forcë zakoni… zemërimi i tij trupor do të ketë bukurinë e vet. Nuk do të jetë kurrë diçka e shëmtuar. Do të jetë veç një tregues që ky individ është gjallë, jo i vdekur. Sa më shumë që zemërohesh për forcë zakoni, aq më e vogël është aftësia jote për t’u zemëruar fizikisht. Atëherë zemërimi yt do jetë diçka e shëmtuar. Nuk të shton asgjë. Je vetëm shkak turbullimi për veten e për të tjerët.
Këtë mund ta nxëmë edhe përmes një rruge tjetër: për shembull, seksi. Seksi mund të jetë një kujtim i trupit. Atëherë ka një vlerë për mbijetesën. Por mund të jetë edhe thjesht mendor, trunor, për forcë zakoni. Atëherë nuk ka kurrfarë vlere për mbijetesën. Nëse seksi është veç një zakon, bëhet gjë e shëmtuar. Nuk do të mbartë në vete as dashuri e as bukuri. Nuk do të ketë muzikë, as kumbimet më të thella. Sa më shumë që seksi është trunor, aq më pak do të jetë i aftë trupi yt në të. Do të mendosh më shumë, por nuk do mund ta dish me saktësi se ç’është, cili është misteri i tij më i thellë. Mendja do të vazhdojë të mendojë për seksin, e trupi duhet t’i shkojë pas.
Sa herë që trupi i shkon pas mendjes, aty nuk ka jetë. Trupi hiqet osh si një peshë e vdekur. Në gjithçka – seks, lakmi apo çfarëdo gjëje tjetër – bëj përherë një dallim, sigurohu nëse ka apo nuk ka vlerë për mbijetesën. Nëse ka vlerë për mbijetesën, mos e lufto.
Nëse është veç një zakon mendor, bëhu i ndërgjegjshëm. Kujtesa e mendjes, kujtesa e të gjitha veprimeve tua të kaluara, është bërë diçka e kushtëzuar. Ti vijon të përsëritësh të shkuarën; sillesh si makinë. Ji i vetëdijshëm!
Do të befasohesh kur ta dish që, nëse nuk ka mendje në zemërimin tënd, nëse është veç një kundërveprim i plotë ndaj një gjëndjeje, një kundërveprim i tërë trupit, pa parakushtëzim mendor… atëherë nuk do të ketë fare pendim. Ke vepruar në mënyrë të plotë në gjendjen e dhënë, ashtu siç e kërkonte gjendja. Atëherë nuk duhet të ketë asnjë pendim. E kur nuk ka pendim, nuk do të ketë as grumbullim psikologjik. Nuk do të bëhet zakon për ty.
Ti nuk ke nevojë të grumbullosh asgjë. Përse vallë mendja ka nevojë të grumbullojë kujtime? Sepse nuk është e sigurtë që do mund të reagojë në mënyrë të plotë në një situatë të caktuar. Mendja përgatitet, kalon përmes shumë provave. Nëse ndodhet para një situate të dhënë, nuk është e sigurtë se ç’mund të bëjë. Duhet të dijë gjithë ç’është vepruar më parë në situata të këtilla. Duhet të kalojë në sitë dhe të shqyrtojë; duhet të hartojë një program të asaj që do t’i duhet të sendërtojë në një situatë të caktuar. Ja pse mendja grumbullon kujtime. Por, sa më shumë që grumbullon, aq më e vogël është aftësia e saj për të vepruar në mënyrë të plotë. E, sa më e vogël të jetë aftësia për të vepruar në mënyrë të plotë, aq më e nevojshme do të jetë mendja.
Kësisoj, vepro me trup, mos vepro me mendje. Duhet të të duket e çuditshme që ju thashë një gjë të këtillë… është diçka që nuk do ta prisje kurrë nga një religjioz. Gjithsesi, unë e them: vepro me trup! Atëherë, reagimi do të jetë i plotë, veprimi do të jetë i plotë. Mos lejo që mendja të ndërhyjë, e kështu nuk do të ketë kujtim. Nuk do të ketë grumbullim mendor; nuk do të ketë pendesë. Veprimi do të jetë kryer. Gjërat ishin kështu, gjendja ishte kështu… e ti ke vepruar në mënyrë të plotë, pa rezerva. Tashti nuk ka asgjë për të cilën duhet të pendohesh, e nuk ka njeri që duhet të pendohet. Ti ishte tërësisht në veprim. Është pjesa që nuk merr pjesë në veprim, ajo që do të pendohet më vonë.
Trupi mund të veprojë në mënyrë të plotë; mendja nuk mund të veprojë kurrë në mënyrë të plotë. Mendja është gjithnjë e ndarë; mendja vepron në dikotomi. Një pjesë e mendjes është e zemëruar; një pjesë është në të njëjtën kohë e penduar, ose po përgatitet të pendohet. Duhet patur parasysh kjo: sa herë që një pjesë e jotja lufton kundër pjesës tjetër, ti vepron nëpërmjet mendjes e jo nëpërmjet trupit. Trupi është përherë i plotë. Nuk mund të veprojë ndarazi.
Trupi është një rrymë; nuk ka ndarje. Kur dashurohesh, është tërë trupi që dashurohet. Nuk mund të bësh dallim duke thënë se koka është e dashuruar ose që duart kanë filluar të dashurojnë. I tërë trupi është i përfshirë në këtë gjendje. Por mendja nuk mund të jetë kurrë e përfshirë plotësisht në diçka. Një pjesë e saj do të kritikojë përherë, do të gjykojë, do të dënojë, do të vlerësojë; një pjesë do të jetë përherë në të jashtmen, për të gjykuar e dënuar. Prandaj, kur ti sheh se një pjesë e mendjes sate është kundër asaj që je duke bërë, e di që je duke e bërë në mënyrë cerebrale, mendore.
Fillo t’i bësh gjërat me trup. Kur ha, ha me trup. Trupi e di mirë se kur duhet të ndalosh, por mendja nuk e di kurrë. Një pjesë e saj do të vazhdojë të hajë, ndërsa një pjesë tjetër do të vazhdjë të dënojë. Një pjesë do të vazhdojë të thotë «Ndalo!», ndërsa një pjesë tjetër do të vazhdojë të hajë. Trupi është i plotë: kësisoj pyet trupin. Mos e pyet mendjen nëse duhet të hash apo jo, nëse duhet të ndalosh apo jo. Trupi yt e di se ç’është e nevojshme. Ka grumbulluar dijen e shekujve të tërë. E di kur duhet të ndalojë.
Mos e pyet mendjen: pyete trupin. Besoji urtësisë së trupit. Trupi është më i ditur se ti. Ja pse shtazët jetojnë gjithmonë më me urtësi se sa ne. Jetojnë më urtësisht por, sigurisht, nuk mendojnë. Në çastin kur do fillonin të mendonin, do të ishin saktësisht si ne. Nuk mendojnë, por vijojnë të jetojnë urtësisht. Dhe kjo është mrekulli: që shtazët mund të jetojnë më urtësisht se ne. Duket absurde. Ato nuk dinë kurrgjë, por vijojnë të jetojnë më urtësisht.
E vetmja gjë në të cilën qenia njerëzore është bërë e efektshme, është të ndërhyrët me tërësi. Ti vazhdon të ndërhysh me tërë trupin. Mos ndërhy. Lërë trupin të veprojë: mos u përzie. Atëherë do të kesh një dallim të qartë mes asaj që është kujtesë mendore dhe asaj që është kujtesë trupore.
Kujtesa trupore është ndihmë për mbijetesën, kujtesa mendore është pengesë. Kjo kujtesë mendore duhet shkatërruar. Kur them shkatërruar, nuk dua të them se ti nuk do të mbash mend asgjë. Kur flas për «shkatërrim të kujtesës», e kam fjalën se nuk duhet të identifikohesh me kujtesën, nuk duhet të bëhesh njësh me të. Kujtesa nuk duhet të jetë autonome; nuk duhet ta përjetësojë vetveten.
Por ajo vazhdon ta përjetësojë vetveten. Ti rri ulur, ndërsa kujtesa jote punon; ti flë, ndërsa mendja punon; ti kryen detyrat e tua, ndërsa kujtesa punon. Kujtesa punon pajadá. Çfarë bën vallë?
Çfarë mund të bëjë kujtesa, vallë? Kujtesa mundet veç të dëshirojë atë që njeh, për të ardhmen. Nuk mund të bëjë kurrgjë tjetër. Mund të përjetësohet e të projektohet në të ardhmen. Çdo gjë që ka qenë më parë, duhet të jetë përsëri; ose, ndonjë gjë që ka qenë më parë, nuk duhet të jetë më. Kujtesa vazhdon të sajojë një model për të ardhmen, e nëse e lejon të sajojë një model për ty, ti nuk do mund të jesh kurrë i lirë. Do vijosh të funksionosh përherë simbas modelit të saj.
Modeli është muri që qarkon boshllëkun e vetëdijes. Përpara se ti të hedhësh një hap në të ardhmen, kujtesa ka hedhur tashmë shumë hapa. Tashti udha nuk është një udhë e hapur; është shndërruar në burgim. Kujtesa e tkurr gjithnjë udhën tënde, ndërsa ti lejon të mashtrohesh prej saj ngaqë mendon se ajo është duke të ndihmuar të jetosh një të ardhme më të mirë. Në të vërtetë nuk është duke të ndihmuar fare. Është duke ndihmuar veç që ta bëjë të ardhmen tënde njëlloj si të shkuarën.
Kujtesa nuk mund të projektojë atë që nuk e ka njohur. Mund të projektojë vetëm të njohurën; e do ta projektojë. Mos bjerë në grackë. Mos lejo që mendja të projektojë për të ardhmen, as dhe për një hop. Natyrisht, do të lipset shumë kohë që ti të mund të çlirohesh nga ky zakon i vdekur, por fillimi i të qënit i vetëdijshëm është meditim. E kur je i ndërgjegjshëm – tërësisht i ndërgjegjshëm dhe syçelët – kujtesa nuk mund ta thurrë dot të ardhmen tënde.
Kujtesa mund ta thurrë të ardhmen tënde vetëm kur ti je në ëndërr. Ëndërrimi është një gjendje themelore që mendja të punojë. Ja pse, kur jemi në gjumë, ëndrrat që krijohen janë aq reale, më reale se realiteti. Kur je duke ndenjur i qetë në poltronë, nis të ëndërrosh syhapur, fillojnë fantazimet. Sa herë që je paksa i përgjumur, kujtesa nis të punojë, nis të projektojë. Ji syçelët, i vetëdijshëm, dhe kujtesa do të reshtë së projektuari në të ardhme.
Syçelësia – një syçelësi më e madhe, e brendshme dhe e jashtme – është fillimi i meditimit. Kjo syçelësi mund të krijohet në shumë mënyra. Duke të thënë të jesh syçelët, unë e di se nuk do të bëhesh syçelët. Në këtë rast, këtë që po them, do ta dëgjoje në gjendje ëndërrimi dhe kujtesa do ta projektojë: «Po, nesër do të jem syçelët». Kujtesa do ta mbledhë këtë që them dhe do ta projektojë. Nëse më dëgjon të them se duhet të jesh syçelët, do të bësh një projektim. Do të thuash: «Po, herët a vonë do të jem syçelët». Nëse unë them se lumturia vjen tek ti përmes syçelësisë, nëse them se hiri do të vijë në mënyrë të pashmangshme tek ti përmes syçelësisë, do të bëheshe edhe më ëndërrues… kujtesa do vijojë ta projektojë në të ardhme atë që them.
Nuk do të jetë fakti se unë të them të jesh syçelët, ai që të bën meditues. Nuk do të ketë kurrfarë ndryshimi. Kësisoj, unë krijoj mënyra; krijoj gjendje në të cilat ti nuk ke se si të mos jesh syçelët… gjendje në të cilat është e pamundur të ëndërrosh.
Po të them diçka. Gjëndja e ëndërrimit bëhet më e mundur nëse ka më shumë anhidrid karbonik rrotull teje. Do të jesh më ëndërrues. Ja pse gjatë ditës je më pak ëndërrues se sa natën. Përbërësit kimikë ndryshojnë. Ka më shumë anhidrid karbonik në ajër, e më pak oksigjen. Nëse është e mundur e kundërta – nëse mund të krijohet një gjëndje që rrotull teje e në ty të ketë më shumë oksigjen e më pak CO2 – atëherë nuk do të jesh kaq ëndërrues. Ja pse në teknikën time të Meditimi Dinamik* ngulmoj në frymëmarrjen e fuqishme. Nuk është gjë tjetër veçse një metodë kimike: ndryshim i atmosferës kimike që është në ty. Sa më shumë oksigjen të ketë brënda teje, aq më pak do të biesh viktimë e ëndërrimit. Dhe kujtesa jote nuk do të projektojë pa masën e gjendjes së ëndërrimit.
Në mëngjes ndjehemi të freskët. Çfarë ndodh në mëngjes, kur lind dielli? Sasia e CO2 pakëzohet ndërsa oksigjeni shtohet. Për të të bërë më syçelët, më të vetëdijshëm, duhet të prodhojë në ty të njëjtin ndryshim kimik. Teknika që unë jam duke u mësuar të tjerëve tashti, në fushën e meditimit, – Meditimi Dinamik – është metoda më e fuqishme që ekziston për të krijuar oksigjen me tepri në trup. Mbas tri fazave të para energjike të kësaj teknike, në fazën e katërt individi ngarkohet me një energji shumë të madhe jetësore, e cila e bën syçelët.
Një tjetër mënyrë për të të bërë syçelët është praktika e kundalinit. Është një sistem që e shndërron energjinë seksuale në meditim. Por mbetet shumë e dobishme për individin energjia seksuale e të cilit mund të udhëhiqet kah meditimi lehtësisht e në mënyrë natyrale. Në Indinë e lashtë, në kohën e Vedave dhe të Upanishadeve, njerëzit ishin të thjeshtë e të natyrshëm, dhe ia dilnin mbanë me lehtësi që ta shndërronin në meditim energjinë e tyre seksuale. Seksi nuk ishte problem mendor; nuk ishte fare problem. Kur bëhet mendor, shndërrohet në problem.
Bota moderne është seksualisht perverse dhe seksualisht e shfrytëzuar deri në atë masë, sa që është përnjëmend e vështirë të veprohet nëpërmjet energjisë kundalin. Por, nganjëherë, nëpërmjet Meditimit Dinamik ndjehet tek ngjitet kundalini. Nëse dikush ndjen se energjia e tij kundalin është duke u ngjitur, atëherë unë filloj të veproj me kundalinin e tij. Filloj t’i komunikoj teknika për të vepruar mbi të. Por nëse nuk ekziston ndjesia e vetvetishme e kundalinit, unë nuk flas fare për të. Mund t’i biesh përqark kundalinit; e mundet që sot duhet ta bësh. Kundalini mund të veprojë vetëm me seksin e natyrshëm, seksin fizik…me seksin që nuk është rrjedhojë e funksioneve të mendjes. Mund të veprojë vetëm me mendjet e çiltëra.
Po përgjatë rrugës, kur të jesh kredhur më në thellësi të meditimit, mendja jote e humbet kapjen. Siç të kam thënë, kur të jesh kredhur më në thellësi të meditimit, mëson të bësh dallimin mes kujtesës së trupit dhe kujtesës së mendjes. Kur bëhet dallimi, ndarja e këtyre dy kujtesave, atëherë bëhesh gjithnjë e më pak mendor në lidhje me trupin, dhe mund ta lësh të funksionojë vetvetiu, nëpërmjet urtísë së tij. Në këtë mënyrë, ngandonjëherë, kundalini bëhet aktiv vetvetiu.
Nëse kundalini nis të veprojë automatikisht, është gjë e mirë: por nuk të këshilloj të veprosh drejpërdrejt mbi kundalinin. Indirekt, ai do të fillojë të veprojë vetvetiu. Ndodh shumë shpesh; të paktën tridhjetë-dyzet përqind e atyre që praktikojnë Meditimin Dinamik e ndjejnë kundalinin. Kur e ndjejnë, unë jam gati; atëherë ata mund të veprojnë. Atëherë, me këtë metodë, ata mund të veprojnë përmes portës së kundalinit.
Por kjo metodë, Meditimi Dinamik, lidhet veë në mënyrë jo të drejtpërdrejt me kundalinin. E përsa më përket, metodat e kundalinit nuk do të jetë e mundur të përdoren në të ardhmen, së paku jo deri në kohën kur mbarë bota do të fillojë ta pranojë seksin si fenomen natyral. Përveç kësaj, nuk ka teknika kundalini të cilat mund të përdoren përpara pjekurisë seksuale. Por nëse udha që duhet të përshkojë kundalini nuk krijohet brënda teje përpara pjekurisë seksuale, ka shumë gjasa që, edhe nëse e merr seksin me natyrshmëri dhe nuk bëhesh pervers, prapë të mos bëhesh i ndryshe prej një shtaze.
Do të rrëfej një fragment të marrë nga Upanishadet. Një rishi po rrinte ulur bashkë me bashkëshorten dhe të birin. Aty pranë kalon një burrë. Ai bie menjëherë në dashuri pas gruas së rishi-së dhe e fton atë që ta shoqërojë në banesën e tij. Gruaja shkon me atë burrë. Rishi-a nuk bën kurrfarë qortimi apo kundërshtimi.
I biri zemërohet. I thotë të atit: «Kjo është një mënyrë sjellje shtazarake. Kështu veprojnë vetëm shtazët; është diçka e papranueshme. Unë kam një kod moral; nuk mund ta lejoj një gjë të tillë. Kështu veprojnë vetëm shtazët!».
I ati i përgjigjet. «Jo, shtazët nuk veprojnë kështu. Përkundrazi, zemërimi, pezmi yt janë shtazorë. Është një projektim i dhunës morale; është shtazarake. Asnjë shtazë nuk do të kish lejuar të ndodhte kjo që ndodhi. Nëse ka mundësi të luftojë, shtaza lufton. Por asnjë shtazë nuk mund të mbërthehet përgjithnjë pas asaj që zotëron».
Ky qëndrim, qëndrimi i babait, është përnjëmend sipëror. Nuk mund të kuptohet. Ai thotë: «Sjellja jote është si sjellja e një shtaze». Shtazët përleshen ndër vete për femrat e tyre; kanë instinkt pronor, territorial. Nuk lejojnë që të futesh në territorin e tyre, as për seks, as për ushqim e as për ndonjë gjë tjetër. Kanë instinkt territorial. Nëse ti shkel territorin e tyre, ato luftojnë.
Por babai tha: «Kjo është njerëzore. Nëse dikush shikon nënën tënde dhe bie në dashuri me të, askush nuk ka faj. E, nëse nëna jote tregohet e gatshme për t’i shkuar pas, kush jam unë? Edhe unë, jam dashuruar në këtë mënyrë me të. Nuk është ndryshe. Jam dashuruar mbas saj në të njëjtën mënyrë. Ajo ka pranuar të martohet me mua, ka rënë dakord që të bëhej gruaja ime… por jo të bëhej pronë e imja. Tashti, një tjetër është dashuruar me të. E njoh dobësinë njerëzore, sepse njoh veten time. Edhe unë jam dashuruar me të. Nuk ndodh asgjë e gabuar. E unë nuk jam shtazë, kësisoj nuk mund të përleshem për këtë. Di që ai burrë është një qenie njerëzore si dhe unë. E nëna jote është e bukur. Edhe unë jam dashuruar me të.»
Por ky është një moralitet shumë i lartë. Mund të kultivohet vetëm nëse je përgatitur përpara pjekurisë seksuale; përndryshe nuk arrihet. Mbas pjekurisë seksuale, nuk do mund të arrish ta kanalizosh këtë energji. Është shumë e vështirë të rikanalizohet energjia; por nëse kanalet janë tashmë gati qysh më përpara, atëherë energjia rrjedh përmes tyre në mënyrë të natyrshme, ashtu siç rrjedh në seks. Ky burrë – ky baba, ky rishi – duhet ta ketë njohur kundalinin, përndryshe nuk do mund të qe ai që ishte: është e pamundur. Ky rishi kishte zhvilluar kundalinin; energjia e tij ngjitej. Përndyshe, nuk do ta kishte mbajtur kurrë një qëndrim të tillë. Energjia zbritëse është e drejtuar përherë kah dhuna; energjia ngjitëse është e drejtuar përherë kah dashuria, mirëkuptimi e dhembshuria.
Kështu, kjo metodë e Meditimit Dinamik është metodë e jodrejtpërdrejt. Vepron nëpërmjet shumë portave. Nëse kundalini yt mund të përdoret, kjo metodë do ta përdorë; do të marrë rrugën e kundalinit. Metoda është e lakueshme, absolutisht e lakueshme. Nëse kundalini nuk është gati për t’u përdorur, nëse është e rrezikshme të përdoret, atëherë nuk do të përdoret në këtë teknikë. Atëherë ekzistojnë hullí të tjera, udhë të tjera; metoda mund të ushtrohet në rrugë të tjera.
Këto udhë të tjera nuk kanë emër, sepse asnjë mjeshtëri e lashtë nuk i ka përdorur kurrë. Mahavira nuk foli kurrë për kundalinin; Buda nuk foli kurrë për kundalinin. Krishti nuk dinte asgjë rreth tij, Lao Cë nuk dëgjoi kurrë të flitej. Ata vepronin në rrugë të tjera.
Për Budën seksi qe shndërruar një mërzi absolute; nuk ishte asfare i interesuar për seksin. Dhe ishte e pashmangshme të ndodhte një gjë e tillë, sepse i ati e kishte rrethuar me tërë ato vajza shumë të bukura. Të gjitha vajzat më të bukura ndodheshin në pallatin e tij. Më në fund, atij iu neverit seksi.
Ishte e pashmangshme të ndodhte një gjë e tillë. Cilido neveritet në këto kushte; cilido, në vend të Budës, do të neveritej. Ai ndjeu aq neveri për seksin, sa s’arrinte ta konceptonte se kjo energji mund të konvertohej. Nuk u përpoq kurrë ta bënte këtë. Edhe nëse ndokush do t’i thonte se energjia seksuale mund të shndërrohej në energji hyjnore, ai nuk do t’ia kishte vënë veshin. Kishte njohur seksin, e për të seksi nuk mund të kishte asgjë hyjnore; kishte qenë vetëm gjë mishërore. Prandaj, Buda përdori një rrugë tjetër; nuk foli fare për kundalinin. Por, foli për qendrat, çakrat. Veproi me çakrat.
Nëse ti vepron me kundalinin, kemi të bëjmë me një proces të shkallëzuar. Kundalini është një vijimësi. Ka një vijimësi, si termometri; ngjitet si një termometër. Ngjitet… mengadalë, mengadalë. Kalimi është i vijueshëm. Buda nuk e përdori kurrë këtë kalim, por foli për çakrat… për çakrat që veprojnë me brofje të papritura. Prej një çakre, ti hidhesh tek një tjetër; nuk ka vijimësi. Ka vetëm hedhje.
Për shkak të këtij procesi me hedhje, Buda e konceptoi botën e tërë në një mënyrë shumë të re. Ai thoshte se në botë nuk ka vijimësi, ka vetëm kërcime. Asgjë nuk është e vijueshme. Lulja nuk është vijimësi e sythit; lulja është një kërcim. Rinia nuk është vijimësi e fëmijërisë; është një kërcim.
Filozofët budistë ngazëllehen nga fakti që, në kohët e sotme, shkenca pohon se vijimësia nuk ekziston. Në çdo rast ekziston kërcimi. Ne e shohim vijimësinë vetëm sepse nuk jemi në gjendje të shquajmë boshllëqet e ndërmjetme.
Ti e sheh dritën në vijimësi. Por nuk është e vijueshme. Elektronte kërcejnë, por intervalet janë kaq pafundësisht të vockla, sa sytë e tu nuk mund t’i shquajnë. Nuk është e vijueshme: vepron me kërcime, por kërcimet janë kaq të shpejta, sa që kur një thërrmijëz elektrike vdes dhe pasohet prej një tjetre, intervali nuk bie në sy. Ka një kërcim të papritur. Ti ndez një zjarr në mbrëmje dhe, kur e fik në mëngjes, kujton se ke fikur të njëjtën flakë. Flaka ka kërcyer me mijëra herë. Është davaritur, avulluar, dhe ia ka behur një flakë e re. Gjithsesi, duket e vijueshme.
Herakliti thoshte se kurrë nuk mund të lahesh dy herë në të njëjtin lumë. Meqenëse lumi rrjedh, nuk mund të lahesh dy herë në të. Buda thotë se nuk mund të lahesh në një lumë as edhe një herë të vetme, sepse rrjedh, e me të cekur sipërfaqen e tij, nuk është më. Para se ti të jesh kredhur, është zhdukur. Mjafton veç një hap, e shumë lumenj nuk janë më!
Budës i erdhi ky koncept i kërcimit, sepse nuk kaloi përmes kundalinit. Lëvizja e tij ishte kërcim nga një çakër në tjetrën, sepse ai flet për shtatë çakra. Edhe kjo është e mundur. Unë mund të vij në shtëpinë tënde duke ecur, ose mund të vij edhe duke kërcyer. Në këtë rast unë cek vetëm disa pika. Ka boshllëqe: nuk ka vijimësi.
Mahavira nuk flet kurrë as për çakra e as për kërcime. Flet për shpërthime. Ti je «ky», e mandej, papritmas, je «ai»… ndodh një shpërthim. Nuk është se ka shumë pika të palëvizshme mbi të cilat kërcejmë. Është një rrugë tërësisht e ndryshme, një shpërthim. Ti shpërthen; shpërthen e aq. Në një çast je «ky», e një çast më vonë je «ai». Nuk ka as vijimësi e as kërcim; ka shpërthim. Nuk ka një pikë të ndërmjetme për të përshkuar.
Ka dy sekte të budizmit Zen. Njëra që quhet shkolla e këtu-tanishme, tjetra që quhet shkolla e shkallëzuar. Por as edhe Zeni i shkallëzuar nuk flet për kundalinin. Përdor një rrugë tjetër, prandaj në Zen nuk flitet për kundalinin. Është përdorur një rrugë tjetër.
Trupi nuk ka shumë rrugë. Është një botë e madhe në vetvete. Ti mund të veprosh nëpërmjet frymëmarrjes, e nëpërmjet frymëmarrjes mund të kryesh kërcimin. Mund të veprosh nëpërmjet seksit, e nëpërmjet seksit të kryesh kërcimin. Mund të veprosh nëpërmjet vetëdijes – domethënë drejtpërdrejt nëpërmjet vetëdijes – e mandej të kryesh kërcimin. Ky veprim i drejtpërdrejt mbi vetëdijen është një nga rrugët më të thella.
Por çdo rrugë mund të përdoret në shumë mënyra. Ti duhet të kuptosh kompleksitetin. Për shembull, një rrugë mund të përshkohet në shumë mënyra; dikush mund ta përshkojë me automobil, një tjetër me qerre të tërhequr prej buajve, ndërsa një tjetër duke ecur. Rruga është e njëjta, por metodat janë absolutisht të ndryshme. Çfarë ka të përbashkët mes së ecurës dhe udhëtimit me automobil? Asgjë. Nëse je në makinë, ti rri ndenjur e nuk bën asgjë. Nëse dikush thotë: «Kam kaluar nëpër këtë rrugë thjesht duke ndenjur i ulur», nuk gënjen; por ai që ka ecur më këmbë, dhe nuk e di se është e mundur të lëvizet përgjatë një rruge duke qëndruar ndenjur, do të mohojë që kjo është diçka e mundur. Gjithsesi, edhe kjo metodë është e drejtë.
Kësisoj, edhe një rrugë e vetme mund të përdoret në mënyra të ndryshme: për shembull, vetëdija. Gurxhiefi e përdorte, por e quante «kujtesë e vetes». Rruga është e njejta, por metoda është e ndryshme. Vetëdija duhet të përdoret drejtpërsëdrejti, por si kujtesë e vetes, jo si shkencë.
Cili është dallimi mes të dyjave? Kujtesë e vetes do të thotë që, kur ecën në rrugë, ti kujtohesh se je. Ndalo për një hop: kujtohu që je. Vështro përreth, kujtohu plotësisht që je. Mos harro kurrë, as për një çast të vetëm, që ti je.
Ne harrojmë plotësisht; nuk kujtohemi kurrë. Nëse të shoh, harroj veten time dhe të shoh ty. Vetëdija bëhet njëkahëshe, kahu tjetër nuk është më. Gurxhijefi thotë se vetëdija duhet të jetë dykahëshe. Ti je duke dëgjuar një bisedë. Të dëgjuarët e asaj që thotë tjetri, është kahu i parë. Nëse je i vetëdijshëm edhe për veten – domethënë, vetëdije e dëgjuesit – atëherë ky fakt përbën kahun e dytë. Mos e harro vetveten, kur dëgjon; kujtohu që je duke dëgjuar. Dikush është duke folur, ndërsa ti je duke dëgjuar. Ji përtej njërit dhe tjetrit… dhe kujtohu. Bëhu dykahësh. Rruga është e njëjta, por metoda është e ndryshme.
Megjithatë, Krishnamurti thotë: «Mos mbaj mend në në këtë botë. Do të të shndërrohet në stërmundim, në tension. Ji përherë i vetëdijshëm për tërësinë. Mos bëj zgjedhje: lejo praninë e një vetëdije që përmban gjithçka. Mos u përqëndro në të: një vetëdije pa qendërzim». Unë jam duke folur, ti po qëndron ulur, jashtë boria e makinës po oshëtin, makina është duke kaluar… gjërat janë, ndërsa vetëdija nuk është e përqëndruar. Mos e qendërzo; bëj që të mbetet e paqendërzuar. Rruga është e njëjta, por metoda është shumë e ndryshme.
Tantra përdorte të njëjtën metodë, të njëjtën rrugë, por në mënyrë tjetër. Ishte i papërfytyrueshëm. Dishepujt e tij përdornin lëndë dehëse: bhang, charas, ganja, verë. Dhe metoda ishte kjo: përdorim i lëndëve dehëse për të qenë i vetëdijshëm. Të mos humbet vetëdijen. Të vazhdohet marrjen e lëndëve dehëse dhe të qenët të vetëdijshëm për vetëdijshen. Të mos humbet vetëdija. Madje përdorej edhe helmi i gjarpërinjve. Lejon që një gjarpër të të pickojë në gjuhë. Nëse gjarpëri të pickon në gjuhë dhe ti mbetesh i vetëdijshëm, vetëm atëherë e ke kryer kërcimin, përndryshe jo. Rruga është e njëjta, ndërsa metoda është shumë e ndryshme.
Në këtë lloj praktike tantrike – nëse asnjë lëndë dehëse dhe helmuese nuk bën efekt dhe ti vijon të mbetesh i vetëdijshëm, duke u sjellë në mënyrë të vetëdijshme – diçka është kristalizuar brënda teje. Diçka ka kapërcyer kimikën e trupit tënd, përndryshe kimia do të ketë efekt mbi ty. Tashti je përtej kimisë trupore. Kimia vepron tjetërkund në trup, por ti je i shkëputur. Nuk mund të të prekë.
Ka shumë rrugë, e çdo rrugë mund të përdoret nëpërmjet shumë metodash. Meditimi Dinamik nuk i përket drejtpërdrejt një rruge të dhënë. Është si një mjet që mund të fluturojë, të pluskojë apo të lëvizë në rrugë. Cilado qoftë nevoja e personalitetit tënd, kjo nevojë do të ndryshojë metodën dhe rrugën. Prandaj, mund të thuash se Meditimi Dinamik është një larmi metodash. Është e jodrejtpërdrejtë; nuk mund të jetë e drejtpërdrejt. Unë të jap metodën. Trupi yt, qenia jote, do të gjejë rrugën.
Energjia e zgjuar përmes metodës mund të përdorë çfarëdolloj rruge: tantrike, budiste, xhainiste, sufike, ose rrugën e Gurxhijefit. E kur them këtë, nuk them një hipotezë të thjeshtë. E them këtë, prejse kam konstatuar që funksionon kështu. Tek unë kanë ardhur persona që kanë vepruar në rrugë të ndryshme. Kur përdorin këtë metodë, unë filloj t’i ndihmoj që ta përshkojnë rrugën e tyre të posaçme.
Nëse dikush vepron nëpërmjet kundalinit, vjen tek unë e fillon të punojë me këtë metodë, kjo e ndihmon për të ecur në rrugën e tij. Ai thotë: «Kjo metodë eshtë e mrekullueshme. Metoda e kundalinit që përdorja më përpara nuk vepronte kaq fuqishëm». E kjo nuk është aspak një metodë kundalini! Por metoda është e lakueshme; ajo do të gjejë rrugën që të përshtatet ty. Ti duhet vetëm duhet ta përshtatësh, e gjithë të tjerat do të realizohen nga vetë metoda.
Për botën e së ardhmes, po edhe për botën e sotme, mund të përdoren vetëm këto metoda të lakueshme, meqë sot ka shumë e shumë lloj personash. Në botën e vjetër nuk ishte kështu. Në një krahinë të veçantë ekzistonte një tip i veçantë. Kishte hinduistë, ishin vetëm hinduistë; nuk kishte muslimanë. Madje, asnjëra palë nuk kish dëgjuar të flitej për palën tjetër. Asnjëra palë nuk i njihte praktikat e palës tjetër, kësisoj nuk ndjeheshin asfare të pështjelluar. Ishin të të njëjtit tip. Nëse ishin hinduistë tibetanë, ishin hinduistë tibetanë. Nuk kishin dëgjuar të flitej për gjë tjetër. Gjëndja e secilit ishte e njëjtë; secili rritej në të njëjtin mjedis, kësisoj ishte e nevojshme që të funksiononte veç një metodë.
Tashti është shumë e vështirë. Metodat janë të pështjelluara. Jo vetëm që ka më shumë se një tip, por çdo individ është shumëtipësh. Ka shumë ndikime, ndikime të përkundërta. Ja pse të gjitha religjionet thonë: «Mos studio religjione të tjera; mos shkoni te mjeshtra të tjerë». Nuk është thjesht dogmatizëm. Duket dogmatike, por arsyeja themelore është pengimi i pështjellimeve të kota. Nëse provohen tepër metoda, asnjëra prej tyre nuk do të përdoret plotësisht.
Por sot secili është i pështjelluar, e nuk ka asgjë që mund të bëhet për ta penguar këtë. Nuk është veç një tip i vetëm që duhet mbrojtur nga pështjellimi. Prandaj, sot kemi nevojë për metoda të reja të cilat nuk i përkasin asnjë tipi, e që mund të përdoren nga të gjithë tipat.
Kjo metodë e Meditimit Dinamik është e lakueshme. Unë nuk jam veçanërisht i interesuar për kundalinin, nuk jam veçanërisht i interesuar për diçka, por jam thellësisht i interesuar për gjithçka. Përdor këtë metodë, dhe metoda do ta gjejë vetë rrugën që mund të përdoret prej teje. Unë ia lë këtë detyrë metodës. Metoda e zbulon, dhe e zbulon më saktësisht nga ç’mund të bësh ti vetë.
Zbulimi ndodh në mënyrë të pavetëdijshme. Metoda kufizohet duke të vendosur në një gjendje, që është si të ndodhesh brënda një shtëpie në të cilën ka rënë zjarri. Je në gjëndje krize. Nëse mund të ikësh, ik. Nëse mund të hidhesh jashtë, hidhu. Gjëndja është e pranishme, dhe gjëndja do të të nxitë drejt asaj që është e mundur për ty.
Mendja e pavetëdijshme zgjedh përherë rrugën e qëndresës më të pakët. Është matematikë, ekonomi e brëndshme e mendjes. Ti nuk zgjedh kurrë, në mënyrë të pavetëdijshme, një rrugë të gjatë; zgjedh përherë rrugën më të shkurtër. Vetëm me mendjen e vetëdijshme ti fillon të zgjedhësh rrugë që nuk të çojnë askund, ose që janë aq të gjata sa ti vdes përpara se të kesh mbërritur. Por pavetëdija zgjedh përherë rrugën më të shkurtër… më të shkurtrën. Kësisoj, kjo metodë do të krijojë gjëndjen, ndërsa pavetëdija jote do të ndjekë rrugën që, në mundësi, i përshtatet tipit tënd.
* Meditimi Dinamik, një teknikë e ideuar nga Bhagwan Shree dhe e praktikuar në mënyrë të përditshme nëpër Rajneesh Meditation Centers të të gjithë botës, fillon me dhjetë minuta frymëmarrje të thellë e të shpejtë nëpërmjet hundës. Në këtë frymëmarrje nuk ka ritëm. E rëndësishme është që të jetë e thellë dhe sa më e shpejtë që të jetë e mundur. Mandej pasojnë dhjetë minuta qetësimi, shprehjeje të lirë të energjisë së krijuar nga frymëmarrja. Faza e tretë, gjithnjë me kohëzgjatje prej dhjetë minutash, është përsëritja në mënyrë energjike e mantrës sufike hoo. Çdo individ duhet të shtërrohet tërësisht nga fuqia, që të mund të bëhet tërësisht pasiv, tërësisht i lëndueshëm për fazën e katërt, meditimin. Për një përshkrim më të plotë të Meditimi Dinamik e të teknikave tjera të ideuara nga Bhagwan Shree, shiko “Meditimi Dinamik: arti i ekstazës së brendshme”.
Marrë nga: OSHO
Unë jam pragu
Udha e nistarisë
Përktheu: Shpëtim Kelmendi
