Jean de La Fontaine u lind më 8 korrik 1621 dhe vdiq më 13 prill 1695. Ishte një nga fabulistët më të famshëm francez dhe një nga poetët më të lexuar të shekullit të 17-të. Ai është i njohur mbi të gjitha për Fabulat e tij , të cilat siguruan një model për fabulistët e mëvonshëm në të gjithë Evropën dhe versione të shumta alternative në Francë, si dhe në gjuhët rajonale franceze.
Pas një periudhe të gjatë dyshimi mbretëror, ai u pranua në Akademinë Franceze dhe reputacioni i tij në Francë nuk është zbehur kurrë që atëherë. Dëshmi për këtë gjenden në fotot dhe statujat e shumta të shkrimtarit, paraqitjet e mëvonshme në medalje, monedha dhe pulla postare, etj.
Personaliteti kurioz i La Fontenit, si ai i disa njerëzve të tjerë të letrave, është përfshirë në një lloj legjende nga tradita letrare. Në një moshë të re mungesa e tij e mendjes dhe indiferenca ndaj biznesit i dha një temë Gédéon Tallemant des Réaux . Bashkëkohësit e tij të mëvonshëm ndihmuan në fryrjen e përrallës dhe shekulli i 18-të më në fund e pranoi atë, duke përfshirë anekdotat e takimit të tij me të birin, duke i thënë se kush ishte dhe duke thënë: Ah, po, mendova se e kisha parë diku ! , për këmbënguljen e tij për të luftuar një duel me një admirues të supozuar të gruas së tij, dhe më pas i lutej që ta vizitonte shtëpinë e tij si më parë; për të shkuar në shoqëri me çorapet e tij të gabuara jashtë, etj., për një kontrast, me ato të ngathtësisë dhe heshtjes së tij, nëse jo vrazhdësi pozitive në shoqëri.
ANEKTODAT
Vizitë në shtëpinë e mikut të vdekur
* La Fonteni si njeri i hutuar që ishte, tetë ditë pasi varrosi një mik vajti tek shtëpia e tij për darkë siç bënte shpesh herë.
– Por, – u përgjigj i hutuar kamarieri kur ai pyeti për shokun e tij, – zotnia im dhe miku juaj shkoi në varreza tetë ditë më parë.
-Nuk e dini?
– Ah, po nuk ma mori mendja se ai do të rrinte kaq gjatë.
Debati me të birin
* La Fonteni ishte njëherë në shtëpinë e Dupinit, doktor i shkencave në Sorbonë, bashkë me të birin e vet. Ky në fjalë e sipër bëri disa vërejtje për të atin. Kur djali u largua, La Fonteni, që e kishte përshëndetur me respekt të madh, u drejtua nga i zoti i shtëpisë dhe e pyeti se kush ishte ai djalë që iku. Tjetri e shikoi i habitur dhe thirri:
– Si, po a nuk ishte yt bir ai?
– Po, po – u përgjigj La Fonteni, – tashmë po më duket se e kam parë
edhe herë të tjera atë njeri dhe pamja e tij nuk m’u duk e re.
Bullallëqet e komedianit
Kur La Fonteni u sëmur rëndë, prifti i rrinte shumë rreth e qark për t’i bërë shërbimet e shëlbimit të shenjtë. Infermierja që i shërbente të sëmurit i tha priftit:
O atë! Lëreni të qetë e mos e mundoni shumë, se ai në jetë bëri më shumë budallallëqe se mëkate, dhe Zoti nuk do të ketë kurrë guximin që ta dënojë.
Epitafi për varrin e tij
* La Fonteni e kishte bërë vetë epitafin ku thuhej: “Këtu shtrihet ai që iku ashtu sikurse kishte ardhur. Hëngri trashëgiminë dhe kapiti duke besuar se pasuritë janë gjëra fare të panevojshme. Kur arriti të gjente kohë të mirë, atë e ndau në dy pjesë, njërën e përdori për të jetuar dhe tjetrën për të mos bërë asgjë”.
