Artisti ikonë i torturuar, Vincent Van Gogh u përpoq të përcillte gjendjen e tij emocionale dhe shpirtërore në secilën prej veprave të tij artistike. Edhe pse ai shiti vetëm një pikturë gjatë jetës së tij, Van Gogh tani është një nga artistët më të njohur të të gjitha kohërave. Kanavacat e tij me penelata të ngarkuara dendur dhe të dukshme, të paraqitura në një gamë të ndritshme dhe të pasur theksojnë shprehjen personale të Van Gogh-ut, të sjellë në bojë. Çdo pikturë ofron një kuptim të drejtpërdrejtë se si artisti e shikonte secilën skenë, të interpretuar përmes syve, mendjes dhe zemrës së tij. Ky stil rrënjësisht idiosinkratik, emocionalisht evokues ka vazhduar të ndikojë tek artistët dhe lëvizjet përgjatë shekullit të 20 -të dhe deri në ditët e sotme, duke garantuar rëndësinë e Van Gogh-ut në të ardhmen.
Jo vetëm përmes penelatës, edhe përmes penës ai arriti të skaliste me shpirtin e tij të trazuar një botë që erdhi tek ne e ngjyshme dhe e thellë, një shprehje që depërton në shpirt.
Përmes letërkëmbimeve me vëllain e tij Theo, ne lexojmë më shumë se përmes shkujdesjes së penelatave, edhe rrëmbimin e fjalëve.
“Bota nuk më intereson veç faktit që i kam borxh, si dhe detyresë obliguese, meqë kam bredhur rreth saj prej tridhjetë vjetësh, dhe e ndjej se më duhet t’i lë në shenjë mirënjohjeje disa kujtime në formë vizatimesh apo pikturash, jo për të kënaqur këtë apo atë prirje, por për të shprehur një ndjenjë të sinqertë njerëzore.”
“Dikush mund të ketë një zemër të ndezur në shpirtin e dikujt dhe askush të mos ulet pranë dhe të ngrohet, kjo sepse, kalimtarët, ata që sodisin, atyre të cilëve u përket kjo shpërblesë, ata arrijnë të shohin vetëm një gjurmë tymi dhe vazhdojnë rrugën… duke lënë pas një diell që fiket dhe një shpirt që venitet”.
Për Van Gogh, arti ishte një mënyrë për të shprehur ndjenjat dhe për të shprehur veten në një mënyrë që mund të kishte kuptim për të vetën, por ndoshta jo për të tjerët. Ai nuk ishte i interesuar që të kënaqte pritshmëritë e të tjerëve, por thjesht të shprehte një ndjenjë të sinqertë, një ndjenjë që ishte e thellë dhe personale për të. Ky mund të jetë një shprehje e mënyrës se si ai e shihte veten dhe rolin e tij në botë, si dikë që e ka ndjekur një rrugë të vetme dhe që mundohej të krijonte diçka të vlefshme për veten dhe për historinë e tij artistike.
Albert Vataj
