“Një i ri nudo ulur pranë detit”, është një pikturë vaj mbi kanavacë e artistit francez Hippolyte Flandrin, e ekzekutuar midis 1835 dhe 1836. Është mbajtur në Luvër, sepse është vepra më e njohur e artistit, ndoshta dhe një nga veprat objekt i kritikës e pse jo dhe i debatit, ndoshta në një trysni tensioni puritan, i cili ka qasje ta lexojë alegorinë e veprës i një manifest homoseksualiteti, një qasje për të fshehur këtë ndikim nën petkun e idealizimit të përsosmërisë fizike.
Në vitin 1832, piktori i ri fitoi çmimin Prix de Rome, si mjeshtri i tij Ingres, 30 vjet më parë, dhe shkoi në Villa Medicis në Romë për të përfunduar trajnimin e tij për 5 vjet.
Kjo vepër është një studim nudos që Hippolyte Flandrin e pikturoi në vitin 1835-1836 dhe e dërgoi në Paris për të justifikuar përparimin e tij. Duke braktisur çdo pretekst narrativ ose historik, lakuriqja e saj, duke formuar një rreth para detit fton meditim.
Shembull perfekt i estetikës neoklasike të studentëve Ingres, kjo nudo e rafinuar, e pozuar përballë një peizazhi detar që thekson çuditshmërinë e skenës, tregon rinovimin e ndërmarrë nga ky brez piktorësh për të orientuar estetikën antike drejt një shijeje bashkëkohore.
Idealizimi i bukurisë fizike rrok thellësinë e forcës së përjetimit për ta kuptuar dhe perceptuar krijimin si më i larti sublimitet, ardhja e të cilit erdhi për ta mbushur jetën me nuancat e ngjyrave dhe dritën e thellë të depërtimit.
Flandrin kishte fituar Çmimin e Romës në 1832, një bursë që i siguronte fituesit një udhëtim në Romë për t’u përqendruar në profesionin e tyre. Atje, Flandrin bëri këtë studim, të cilin e dërgoi në Paris në 1837, në përmbushje të kërkesave të bursës që studenti të paraqiste vepra në traditën e zhanreve të ndryshme. Në vitin 1857, Napoleoni III bleu pikturën, e cila tani ndodhet në koleksionin e Luvrit të Parisit.
Piktura fitoi vëmendje në mesin e kritikëve bashkëkohorë francezë të artit dhe mbetet një nga veprat më të njohura të Flandrin, pavarësisht se është prodhuar relativisht herët në karrierën e tij. Subjekti është një i ri i paidentifikuar, një “efebe”, i cili ulet nudo në një shkëmb me krahët e mbështjellë rreth këmbëve dhe kokën e mbështetur në gjunjë, me sy të mbyllur. Ka një det në sfond dhe asnjë pikë referimi nuk e dallon figurën. Skena enigmatike nuk jep asnjë shpjegim për pozën e figurës: Théophile Gautier (1811–1872) komentoi se të riut mund të i jetë mbytet anija në një ishull të shkretë, ose të jetë një bari që ka humbur kopenë e tij. Në fund të fundit, çdo shpjegim për këtë skenë i lihet i imagjinatës, duke çuar në krahasime me artin surrealist në shekullin e njëzetë.
Në shqyrtimin e ndikimit të teorisë estetike gjermane në artin francez, kritikja Elizabeth Prettejohn zbulon se rrumbullakësia e formës dhe modelimi “i patëmetë” i mishit do të ishin takuar me miratimin e Johann Joachim Winckelmann si një shembull i së bukurës. Prettejohn krahason pozën pothuajse rrethore dhe kornizën e rrallë të figurës me atë të Njeriut Vitruvian të Leonardo da Vinçit .
Jetësore për përhapjen e pikturës ishin riprodhimet e bazuara në një gdhendje të vitit 1887 nga Jean-Baptiste Danguin që ishte porositur nga shteti. Ndërsa ndërgjegjësimi për veprën u rrit, piktura, pavarësisht se mendohej të mos kishte nëntekst seksual, u bë një ikonë e kulturës homoseksuale në shekullin e 20-të. Fotografët Marcel Moore dhe Claude Cahun miratuan pozën në një fotografi të lezbikes Cahun, shek. 1911. Piktura u evokua në mënyrë të ngjashme në fotografinë e artit të fillimit të shekullit të njëzetë nga F. Holland Day dhe Wilhelm von Gloeden, dhe më vonë nga Robert Mapplethorpe.
“Një i ri nudo ulur pranë detit”, është jo vetëm një nga punët që identifikon krijimtarinë e Hippolyte Flandrin, por mbetet një thjeshtësi e komunikimit estetik dhe filozofik të së bukurës, i dinamikës së mendimit dhe perceptimit, i cili i personalizuar ka privilegjin të rrok një kuptim më të thellë dhe më të gjerë, duke e çliruar artin nga kufizimet dhe pamundësuar çdo manipulim ta dëmtojë idealin krijues.
