Në fund të shekullit të 19-të, ishte një vajzë e quajtur Emily, e cila njohej në qytetin e saj të vogël viktorian për hobin e veçantë të mbledhjes së vjetërsirave.
Ndryshe nga fëmijët e tjerë të moshës së saj, që mblidhnin kukulla, qelqe ose mermere, thesaret e flakura të Emily ishin relike të harruara të së shkuarës, si çelësa të llojllojshëm, letra të zverdhura, të grisura dhe të mykura, bizhuteri të dëmtuara dhe fotografi të vjetra.
Ajo kishte një dashuri të veçantë për kartolinat, apo fotografi të montuara në karton të trashë që ishin të njohura në vitet 1800.
Magjepsja e Emily-t me këto artefakte nuk ishte vetëm për pamjen e tyre. Ajo ndjeu një lidhje të thellë me historitë që mbanin. Çdo fundjavë, ajo endej nëpër tregjet e vjetërsirave dhe shitjet e pronave, me sytë e saj që shkëlqenin nga mundësia për të zbuluar një pjesë të re, për t’i shtuar koleksionit të saj. Ajo pastronte dhe katalogonte me përpikëri çdo artikull, duke imagjinuar jetën e njerëzve që dikur i zotëronin ato.
Një ditë, ndërsa gërmonte nëpër një papafingo me pluhur, Emily u ndesh me një album të mbushur me fotografi. Çdo foto paraqiste individë me fytyrë të ashpër me veshje viktoriane. Mes tyre, binte në sy një foto, një foto e një vajze rreth moshës së saj, duke mbajtur një kuti të zbukuruar. Sytë e vajzës dukej se shkëlqenin nga një sekret, një mirëkuptim i përbashkët ndër shekuj.
E intriguar, Emily filloi të hetonte identitetin e vajzës. Ajo zbuloi se vajza, e quajtur Margaret, njihej si “mbledhësja e thesarit” e kohës së saj.
Emily ndjeu një lidhje farefisnore me Margaretën, sikur të ishin shpirtra të afërm të ndarë nga koha. E frymëzuar, ajo vendosi të shkruante një ditar, duke dokumentuar gjetjet e saj dhe historitë e imagjinuara të njerëzve në fotografi. Koleksioni i saj u rrit, dhe bashkë me të, kuptimi i saj për të kaluarën. Gjuetia e thesarit të Emily-t ishte më shumë se një hobi; ishte një urë që e lidhte atë me një botë të shkuar prej kohësh, por të gjallë në imagjinatën e saj.
Përgatiti: Albert Vataj
