Në përgjithësi, njerëzit në zemrat e tyre janë disi të ngjashëm me peizazhin dhe klimën e rajonit ku janë rritur. Ata që jetojnë buzë detit janë si një përrua, baticë dhe rrjedhë. Ata largohen dhe kthehen, duke lëvizur vazhdimisht dhe duke zbuluar brigje të reja. Fjalët dhe historitë e tyre të dashurisë janë si uji që rrjedh nëpër gishta, i cili është në lëvizje të përhershme. Njerëzit që jetonin në male duhej të luftonin për të drejtën për të jetuar atje. Dhe, sapo malet u nënshtrohen atyre, njerëzit fillojnë t’i mbrojnë si shtëpi të tyre, dhe nëse shohin nga larg se dikush po ngrihet tek ata nga lugina, mund ta marrin atë për armik. Njerëzit nga kodrat shikojnë njëri-tjetrin për një kohë të gjatë para se të përshëndesin. Ata studiojnë, mësohen dalëngadalë, por sapo të hiqet mbrojtja apo të jepet fjala, detyrimet e tyre do të jenë të forta sa mali ku jetojnë.
