Ëndrra është vendi ku mund t’i lëmë dëshirat dhe pritshmëritë tona të rrjedhin pa kufij apo frikë, duke na lejuar të luajmë dhe të pajtohemi me kohën dhe të ushqejmë çdo moment të jetës sonë me atë forcë dhe intensitet që na stimulon të ecim përpara, gjithmonë dhe në çdo rast.
E rrënjosur në natyrën tonë, ajo fillon të trokasë me vrull që nga fëmijëria, pa na mësuar asnjë mjeshtër apo prind ta bëjmë këtë. Dhe nga momentet magjike që kanë shënuar vitet e fëmijërisë dhe adoleshencës sonë, ne ndonjëherë arrijmë të mbajmë një blic kalimtar të atij kujtimi që kishte pushtuar të tjerët dhe të lë të ngrihet një buzëqeshje melankolike dhe e zhgënjyer.
Rruga e moderimit të ndërmarrë në të ashtuquajturën epokë të pjekurisë zbulohet në atë buzëqeshje, e cila mund të bëhet gjithnjë e më e hidhur ose vetëm mund të lërë të shfaqet vetëdija e asaj imagjinate të zjarrtë që kemi ushqyer shumë vite më parë, ndoshta e tepruar.
Por, çka nëse një ditë zgjohemi pa ëndrra?
Apo, pa e kuptuar, a ka ardhur tashmë ajo ditë?
“Nuk ka asgjë më të hidhur se agimi i një dite kur asgjë nuk do të ndodhë… ”, ka shkruar Cesare Pavese. Një emocion i dhimbshëm. Të zgjohesh dhe të mos kesh më asnjë pritshmëri, ndërsa dritat e zbehta që lajmërojnë ditën e re janë ndezur, shpreh vdekjen e zemrës. Ndjenja të ngrira. Fundi i ëndrrave. Ne mbyllemi ngadalë dhe zhytemi në kënetën e errët të veprimeve të përsëritura pa horizonte që nuk shkojnë përtej darkës së mbrëmjes, vështrimit të shpërqendruar në ekranin e televizorit dhe rrëshqitjes së lodhur drejt një gjumi pa ëndrra, gati për të filluar një ditë tjetër të njëjtë, pas vetëm disa orësh.
Ai zjarr që na digjte para se të mbërrinte ajo “urtësi” për të ndryshuar përmasat e çdo shkëndije të imagjinatës duket se është shuar.
Çfare ndodhi?
Nëse pyetja ka lindur, asgjë nuk mund të thuhet se ka humbur. Dhe disa ndezje të ndritshme të zjarrit në dukje të shuar përpiqen dëshpërimisht t’i shpëtojnë hirit.
Nuk mund të jetosh pa ëndrra.
Vështrimi njollos, materializmi qetësohet, ne tërhiqemi pa gëzim dhe dhimbja e të jetuarit zbulohet fuqishëm, pavarësisht përpjekjeve që synojnë të varrosin qenien tonë parësore nën thinjat e një qetësie të dukshme.
Ai vendos objektiva të vazhdueshme që shkojnë përtej nevojës së thjeshtë për kënaqësi fizike dhe materiale.
Është një mall i vazhdueshëm, nuk pushon së ëndërruari për sa kohë je gjallë, as kur asnjë nga ëndrrat e tua nuk është realizuar.
Fillon përsëri.
Edhe në të nëntëdhjetat.
Ëndrra ushqen forcën tonë të brendshme, vë në provë durimin tonë dhe na lejon të shikojmë gjithmonë përpara, edhe kur jeta duket se na ka goditur më shumë seç duhet dhe më shumë sesa kemi menduar se do të durojmë.
Ne shikojmë drejt një ëndrre tjetër.
Gjithmonë.
Ne nuk jemi spektatorë të jetës sonë. Ne jemi protagonistët kryesorë edhe kur mendojmë se jemi shumë të vjetër për të hapur derën e një ëndrre të re.
A na largojnë ëndrrat shumë larg jetës reale?
Megjithatë do të mjaftonte të ndaleshim pak për të kujtuar ëndërrimtarët e mëdhenj të së shkuarës, për të kuptuar se qëllimet e mrekullueshme që ata arritën, të paimagjinueshme për shumicën, lindnin gjithmonë nga një ëndërr.
Mark Twain argumentoi se ‘ njeriu nuk mund të durojë shumë realitet. E pamundur ta fajësosh atë.
Vëzhgimi i jetës në një mënyrë thuajse matematikore pa i lënë hapësirë mendjes sonë të endet në imagjinatë, pa kultivuar një ëndërr dhe, pasi ta realizojmë, të ndalemi… nuk mund të konsiderohet e jetuar.
Gjithmonë ka kohë për të nxitur imagjinatën tonë dhe për të nxjerrë në pah ëndrrën e mbetur në raft ose të pa imagjinuar kurrë. Nga frika. Sepse tani janë rritur. Ose thjesht, sepse nuk jemi më në gjendje të lexojmë brenda vetes dhe të kuptojmë se çfarë duam në të vërtetë.
Si mund të mendojmë se një ëndërr, e madhe apo e vogël, mund të realizohet nëse ia fshehim edhe vetes? Apo nëse besojmë se realizimi i saj është i jashtëm për veprimet tona?
“ Nëse mund ta ëndërrosh, mund ta bësh… ” ia përsëriti Walt Disney vetes dhe të gjithëve ne .
Jeta e tij nuk ishte e lehtë, por pavarësisht pengesave që i duhej të përballonte, ai arriti të arrinte atë që kishte imagjinuar gjithmonë dhe të na dhuronte pafundësinë e ëndrrës.
Përgatiti: Albert Vataj
