Kjo tablo ka një dritë të florinjtë, njëjt si drita e diellit në agimet pranverore. Ajo është një dritë e ngrohtë dhe përshkuese. Transparenca e kësaj drite dëshmon thjeshtësinë dhe sinqeritetin që një dashuri nëne, pavarësisht se artiste, kumton për bijën e saj, e cila gjithashtu të rrëmben me vështrimin e saj të butë dhe depërtues. Piktorja franceze, Louise Vigée Le Brun me vajzën e saj nga Elisabeth, 1789 është pjesë e pikturave të dashura të piktores. Përqafimi i saj si nënë ka mbetur e fokusuar në këtë çast përjetues si forca e asaj shpirtje që ndezi tek ajo arti dhe ëmësia. Tabloja përcjell gjithë linjën kompozicionale, koloritin dhe dritëhijen, në tërësinë e tyre gjithë komponentët estetik, të cilave ajo i’u kushtua dhe me të cilat përfaqësohet në galerinë krijuese.
Madame Le Brun u lind më 16 Prill 1755 dhe vdiq më 30 Mars 1842. Ajo zuri një vend të rëndësishëm në pikturën e portreteve të shekullit të 18-të.
Stili i saj artistik në përgjithësi konsiderohet pjesë e tendencave artistike të Rokoko me elemente të një stili të adoptuar Neoklasik. Lënda e saj dhe paleta e ngjyrave mund të klasifikohen si Rococo, por stili që ajo përdori, dhe me të cilën ajo përfaqësohet është në përputhje me shfaqjen e Neoklasicizmit. Vigée Le Brun krijoi një emër për veten e saj në shoqërinë Ancien Régime, duke shërbyer si piktore portreti për Marie Antoinette. Ajo shijoi patronazhin e aristokratëve evropianë, aktorëve dhe shkrimtarëve dhe u zgjodh në akademi arti në dhjetë qytete. Vigée Le Brun krijoi rreth 660 portrete dhe 200 peizazhe. Përveç shumë punimeve në koleksione private, pikturat e saj janë në pronësi të muzeve të mëdha, të tilla si Louvre , Muzeu Hermitat , Galeria Kombëtare në Londër, Muzeu Metropolit i Artit në New York, dhe shumë koleksione të tjera në Evropën kontinentale dhe Shtetet e Bashkuara.
Elisabeth Vigee Le Brun, në kujtimet e saj kur ajo pa “Madonna di San Sisto” të Raphael-it, u shpreh, për pikturën por më shumë se për të, shpirtin e saj krijues të reflektuar saora në këtë faqe kujtimesh të saj:
Mjafton të them se arrita në përfundimin se Raphaeli është mjeshtri më i madh i të gjithëve. Sapo kisha vizituar disa dhoma brenda galerisë kur e gjeta veten duke qëndruar përballë një pikture e cila më ngjalli një admirim shumë më të fortë se ai i frymëzuar normalisht nga arti i pikturës. Ajo tregonte Virgjëreshën, të ulur mes reve. duke mbajtur në krahë Jezusin e mitur. Fytyra e saj është aq e bukur dhe aq fisnike sa është e denjë për penelin hyjnor që e ka pikturuar. Fytyra e fëmijës, e cila është simpatike, ka një shprehje sa të pafajshme dhe qiellore; rrobat janë vizatuar dhe pikturuar me saktësi në ngjyrat më madhështore. Në të djathtë të Virgjëreshës qëndron një shenjtor që duket krejt i vërtetë; duart e tij në veçanti meritojnë admirim. Në të majtë qëndron një shenjtore e re, me kokën e ulur, duke parë dy engjëj në bazën e pikturës. Figura e saj është plot bukuri, çiltërsi dhe modesti. Dy engjëjt e vegjël mbështeten në duart e tyre, sytë e tyre të ngritur drejt personazheve sipër tyre dhe kokat e tyre mbajnë një zgjuarsi dhe ndjeshmëri që vetëm fjalët nuk mund ta shprehin.’ Pasi qëndrova për ca kohë duke e vështruar me frikë këtë pikturë, m’u desh ta kaloja sërish gjatë daljes, duke u kthyer nga e njëjta rrugë. Pikturat më të mira të mjeshtrave të mëdhenj kishin humbur një pjesë të përsosmërisë së tyre në sytë e mi, sepse mbajta me vete imazhin e atij kompozimi të mrekullueshëm dhe asaj figure hyjnore të Virgjëreshës! Në Art asgjë nuk mund të konkurrojë me thjeshtësinë fisnike dhe të gjitha fytyrat që pashë më pas dukej se mbanin një lloj grimacie.
