Ai u quajt “i ndyrë” sepse lëkura e tij ishte e errët, i pakuptueshëm, sepse mezi fliste anglisht. Kur mbërriti në këtë vend, u vendos në një klasë të veçantë për emigrantët. Por, disa nga mësuesit e tij panë diçka të veçantë, në mënyrën se si ai shprehej, përmes vizatimeve të tij, përmes pikëpamjes së tij për botën. Së shpejti do të zotëronte gjuhën e tij të re.
Nëna e tij kishte marrë një vendim të vështirë për ta çuar atë, dy motrat e tij më të vogla dhe gjysmëvëllain në Amerikë, duke kërkuar një jetë më të mirë për familjen e tyre. Ata u vendosën në South End të Bostonit, në atë kohë komuniteti i dytë më i madh siriano-libano-amerikan. Familja do të luftonte dhe djali i ri do të humbiste një motër dhe gjysmë vëllanë e tij nga tuberkulozi. Nëna e tij do të vdiste nga kanceri.
Ai do të shkruante: “Nga vuajtjet kanë dalë shpirtrat më të fortë; personazhet më masivë janë djegur me plagë.”
Ai lindi në varfëri më 6 janar 1883 në atë që sot është Libani i sotëm.
Ai besonte në dashuri, besonte në paqe dhe besonte në mirëkuptim.
Emri i tij ishte Kahlil Gibran, dhe ai është i njohur kryesisht për librin e tij, “Profeti”. Libri, i botuar në vitin 1923, do të shitej me dhjetëra miliona kopje, duke e bërë atë poetin e tretë më të shitur të të gjitha kohërave, pas Shekspirit dhe Laozit.
Të botuara në 108 gjuhë në mbarë botën, pasazhe nga “Profeti” citohen në dasma, në fjalime politike dhe në funerale, duke frymëzuar figura me ndikim si John F. Kennedy, Indira Gandhi, Elvis Presley, John Lennon dhe David Bowie.
Ai ishte shumë i hapur, duke sulmuar hipokrizinë dhe korrupsionin. Librat e tij u dogjën në Bejrut dhe në Amerikë ai do të merrte kërcënime me vdekje.
Gibrani ishte i vetmi anëtar i familjes së tij që ndoqi arsimin shkollor. Motrat e tij nuk u lejuan të hynin në shkollë, kryesisht për shkak të traditave të Lindjes së Mesme, si dhe për shkak të vështirësive financiare. Gibrani, megjithatë, u frymëzua nga forca e grave në familjen e tij, veçanërisht nënës së tij. Pasi njëra motër, nëna dhe gjysmëvëllai i tij vdiqën, motra tjetër e tij, Mariana do të mbante Gibran dhe veten duke punuar në një dyqan rrobaqepësie.
Për nënën e tij, ai shkruante:
“Fjala më e bukur në buzët e njerëzimit është fjala “Nënë” dhe thirrja më e bukur është thirrja “Nëna ime”. Është një fjalë plot shpresë dhe dashuri, një fjalë e ëmbël dhe e ëmbël që del nga thellësia e zemrës, Nëna është gjithçka – ajo është ngushëllimi ynë në pikëllim, shpresa jonë në mjerim dhe forca jonë në dobësi. Ajo është burimi i dashurisë, mëshirës, simpatisë dhe faljes”.
Gibran më vonë do të mbrojë kauzën e emancipimit dhe edukimit të grave.
Ai besonte se “Ruajtja e të drejtave të të tjerëve është fundi më fisnik dhe më i bukur i një qenie njerëzore”.
Në një poezi për emigrantët e rinj, ai do të shkruante: “Unë besoj se mund t’u thoni themeluesve të këtij kombi të madh. “Ja ku jam. Një i ri. Një pemë e re. rrënjët e së cilës u shkulën nga kodrat e Libanit. Megjithatë unë jam i rrënjosur thellë këtu. Dhe unë do të isha i frytshëm'”.
Ai do të shkruante në “Profeti”:
“Le të ketë hapësira në bashkimin tuaj dhe le të kërcejnë erërat e qiejve midis jush. Duajeni njëri-tjetrin, por mos bëni lidhje dashurie: Le të jetë më tepër një det lëvizës midis brigjeve të shpirtrave tuaj. Mbushni filxhanin e njëri-tjetrit, por mos pini nga një filxhan. Jepini njëri-tjetrit nga buka juaj, por mos hani nga e njëjta bukë. Këndoni dhe kërceni së bashku dhe jini të gëzuar, por secili prej jush le të jetë vetëm, ashtu si telat e lahutës janë vetëm edhe pse dridhen nga e njëjta muzikë. Jepini zemrat tuaja, por jo në mbajtjen e njëri-tjetrit. Sepse vetëm dora e Jetës mund të përmbajë zemrat tuaja. Dhe qëndroni së bashku, por jo shumë afër njëri-tjetrit: sepse shtyllat e tempullit qëndrojnë të ndara, lisi dhe selvia nuk rriten nën hijen e njëri-tjetrit.”
Përgatiti: Albert Vataj
