Kush i pa këto vajza dhe s’u magjeps. Cili guxoi t’i preki këto prehje qiellore dhe nuk u drithërua. Cili piu në këto burime dhe s’u deh.
S’ka një moment më sublim arti, që ndalon kohën dhe qiejt e mrekullimit t’i derdh më hirshëm se kaq. Dëshirim më të lartësuar në shpërblim të hyjt, se ky nuk ka gjas të ketë në rrugëtimin që ëndja kaplon ndjenjat. Përfytyrimi e sjell nga larg bekimin e këtij vullneti qiellor. Kumton solemnisht femrën, mrekullinë e natyrës, dhe e lemon me kaq delikatesë në joshje.
Këto vajza të mermerta, larë në qumësht e magjepsje, janë të gjitha të dritura në bardhësi. Ato heshtin për ta lënë përjetimin t’i japë zë. Vështrimi i tyre i druhet shikimeve tona tunduese dhe zjarrit të pasionit ku kridhen. Ata rreken të mbulojnë lakuriqsinë dhe skuqen si të zëna në faj.
E bukura në një shprehje të tillë krijuese, vjen permes delikatesës, feminiliterit, ndrojtjes dhe tundimit, si një qasje për të komunikuar dlirësisht, për t’iu rrokaqiell çasteve të përjetësuara në mermer.
Arti i nxjerrë nga guri këto hire dehëse, për të treguar magjinë, me të cilën shpirti u rrëfehet përjetimeve. Këto vajza që zbulojnë gjoksin, e bëjnë këtë për t’i ofruar jetës; gruan, nënën, për të kushtruar zëshëm nevojën për hire dhe eros, për dëshirim dhe epje. Kush i puthi këtoj gjinj dhe s’u marros.
Askush s’mundi t’i shpëtojë këtij tundimi që frymon në gurë.
Thellë këtyre gurimeve të së bukurës dhe joshjes qëndron aftësia që ka arti për të na magjepsur dhe ne për ta adhuruar. Ja pse ne jemi fatlum, sepse jemi të shpërblyer kaq bujarisht dhe të mëkuar kaq shpirtshëm.
Albert Vataj
