“Shkëlqesia juaj më ka dhënë një gëzim të madh me letrën e tij dashamirëse, sepse gjithçka që vjen nga ju është për mua me vlerë të paçmuar, madje të shenjtë. Letra juaj gjithashtu vlerëson punën time dhe miratimi juaj ka rëndësi për mua më shumë se çdo tjetër. Por ajo që gëzon më së shumti është se pikërisht në këtë lavdërim dhe me aftësinë Tënde unike për hamendje, ti ke arritur edhe një herë vendin e duhur për të lavdëruar sinqeritetin dhe ndershmërinë e punës sime. Nuk është vetëm ajo që kam arritur në këtë fushë të kufizuar, por Gjithçka që shpresoj me besim të arrij në të ardhmen, e cila do t’i atribuohet këtij sinqeriteti dhe ndershmërie, sepse këto cilësi, të cilat fillimisht kanë të bëjnë vetëm me aspektin praktik të gjërave, kanë investuar tek unë dimensionin teorik dhe intelektual: Nuk mund të pushoj, nuk mund ta konsideroj veten të kënaqur, derisa një pjesë e një objekti studimi të më zbulojë konturet e tij të qarta dhe të dallueshme.
Çdo vepër e gjen zanafillën e saj në një intuitë të vetme dhe të lumtur dhe është kjo që jep epshësinë e konceptimit: por lindja, realizimi nuk shkojnë, të paktën me mua, pa vështirësi: është sepse unë pastaj gjej veten duke u përballur me mendjen time si një gjykatës i pamëshirshëm përpara një të burgosuri të torturuar dhe e marr në pyetje derisa të mos kem asgjë më shumë për të kërkuar. Të gjitha gabimet dhe absurditetet e panumërta, me të cilat janë të mbushura teoritë dhe filozofitë, më duket se lindin vetëm nga mungesa e kësaj ndershmërie. Nëse nuk e gjetëm të vërtetën, kjo nuk ndodh vetëm sepse nuk e kërkuam, por sepse në vend të saj gjithmonë kishim synuar të ktheheshim pas një mendimi të paracaktuar, ose të paktën sepse nuk donim të përplaseshim me një ide e dashur,
Është guximi për të mos mbajtur në zemër as pyetjen më të vogël që e karakterizon filozofin. Në këtë ai duhet t’i ngjajë Edipit të Sofokliut, i cili, duke kërkuar të hedhë dritë mbi fatin e tij të tmerrshëm, e ndjek kërkimin e tij pa pushim, edhe nëse ndjen se do të dalin përgjigje që mund të jenë më të tmerrshme për të.
Por këtu shumica e mbajnë Jokastën e tyre të brendshme, e cila i lutet Edipit nga të gjithë perënditë që të heqë dorë nga kërkimi: dhe ata i dorëzohen atij, dhe kjo është arsyeja pse filozofia është ende në të njëjtën pikë. Ashtu si Odin, i cili në portat e ferrit, vazhdimisht pyet shikuesin e vjetër në varrin e saj, megjithë rezistencën, refuzimin dhe aspiratën e saj për të pushuar, po aq pamëshirshëm filozofi duhet të pyesë veten.
Por ky guxim filozofik, i cili është një me sinqeritetin dhe ndershmërinë që ju e njihni në kërkimin tim, nuk vjen nga reflektimi, nuk mund të provokohet nga maksimat, sepse është një orientim i lindur i “shpirtit”. I lidhur ngushtë me gjithë qenien time, kjo sinqeritet dhe ndershmëri zbulohet edhe në çështjet praktike dhe personale, dhe shpesh mësoj me kënaqësi se burrat rrallëherë kanë mosbesim ndaj meje dhe se pothuajse të gjithë më besojnë plotësisht, pa më njohur as më shumë.
Është gjithashtu kjo cilësi (për të cilën duhet të kisha frikë se e kisha ekzagjeruar shumë vetëkënaqur, nëse ndershmëria nuk ishte e vetmja gjë me të cilën mund të mburrej të gjithë) që më jep sigurinë e nevojshme që t’i flas Shkëlqesisë suaj aq hapur dhe lirshëm sa kam ndërmend të bëj.
