Jacques-Louis David, piktori kryesor neoklasik, kanavacat monumentale të të cilit ishin triumfi i fundit i pikturës tradicionale të historisë

Pa asnjë mëdyshje atë ligjërim klasik që nisi Peter Paul Rubens e vazhdoi Jacques-Louis David. Homeri, antikiteti grek, mitologjia nuk do të kishte kuptim pa Rubens, por me Louis David, mitologjia dhe eposi formësohen duke marrë trajtë më të plotë dhe idealizim më hyjnor të asaj periudhe kur njeriu jetoi si qendie qiellore. Kapërcyelli i ngjarjeve në Francën e stuhishme gjen gjithashtu te Louis David vetë rrëfyesin, ndoshta edhe pragmatistin opurtun. Një artist që ju desh të heq dorë nga parime për të lejuar gjenialitetin e tij krijues të mbetet një testament për historinë e artit.

Piktori kryesor neoklasik, kanavacat monumentale të Davidit ishin ndoshta triumfi i fundit i pikturës tradicionale të historisë. Duke adoptuar stilin e modës greko-romake, Davidi i mishëroi këto tema antike me filozofinë iluministe për të krijuar ekzemplarë idoli. Format e tij lineare ilustruan në mënyrë dramatike narrativat që shpesh pasqyronin politikën bashkëkohore. Si piktori kryesor i kohës së tij, Davidi i shërbeu monarkisë së Louis XVI, qeverisë post-revolucionare dhe perandorit Napoleon Bonaparte, pavarësisht nga dallimet radikale në këto regjime sunduese.

David ishte artisti i parë francez që bashkoi lëndët klasike me një saktësi lineare dhe kompozim minimalist. Duke refuzuar plotësisht efektet dekorative dhe pikturale të Rokokos , kanavacat e tij krijuan vepra të fuqishme, didaktike të qartësisë morale me pak shpërqendrime ose lulëzime piktoreske. Pikturat e Davidit i’u përgjigjën kërkesës për art që përcillte drejtpërdrejt virtytet qytetare te një audiencë të gjerë.

Megjithëse piktura të tilla si “Betimi i Horatiit” dhe “Vdekja e Sokratit” do të lidheshin me Revolucionin e 1789-ës. Sukseset më të hershme të Davidit ishin imazhe ikonike të trimërisë dhe veprave fisnike, të porositura nga padronët mbretërorë dhe aristokratë, të cilët adoptuan stilin klasik si tendenca e fundit. Një kameleon politik, Davidi përshtati këtë stil neoklasik për të mbetur i suksesshëm gjatë gjithë klimës së trazuar të fundit të shekullit të 18- të dhe fillimit të shekullit të 19- të . Ai siguroi komisione të rëndësishme nga monarkia, qeveria revolucionare dhe Napoleon Bonaparte, të cilët të gjithë përdorën klasicizmin e Davidit për të legjitimuar pretendimin e tyre për autoritet.

Megjithëse ai identifikohet më shpesh me aktivitetet e tij gjatë Revolucionit Francez, gjatë të cilit ai shërbeu në Këshillin Kombëtar dhe organizoi propagandë, Davidi ishte i aftë politikisht dhe e përafroi artin e tij për t’iu përshtatur nevojave të secilit prej mbrojtësve të tij. Kjo aftësi dha një shembull për të punuar me subjekte bashkëkohore dhe për të modifikuar për t’iu përshtatur angazhimeve të ndryshme politike.

Akademia mësonte vizatim; për të mësuar të pikturonin, studentët do të bënin nxënës në studion e një mjeshtri. Studio e Davidit u bë terreni më i rëndësishëm i trajnimit për artistët e fundit të shekullit të 18- të dhe fillimit të shekullit të 19- të . Edhe pse shumë nga studentët e tij përfundimisht do të rebeloheshin kundër këtij modeli dhe do të ktheheshin drejt lëvizjes romantike në lulëzim dhe pyetjes së saj shpirtërore, trashëgimia e tij u krijua përmes brezave të artistëve që mund të gjurmonin mësimet e tyre në studion e Davidit – studenti i tij më i famshëm ishte Jean-Auguste- Dominique Ingres.

Përgatiti: Albert Vataj