Gdhendja e hapësirave në të cilat të jesh vetëm me veten, duke e larguar veten nga varësia nga zhurma, fjalët dhe aktivitetet e përditshme është sot një akt revolucionar, i synuar siç jemi ne nga zhurmat e bezdisshme që vijnë nga kudo: zilet e telefonave celularë, televizorët vazhdimisht ndezur, sinjalizimet e mesazheve, britma, etj., etj.
I vetmi tingull i natyrës që mund të dëgjojmë është ai i stuhive dukshëm të shtuara për shkak të shkatërrimit sistematik të mjedisit të zbatuar nga njeriu. Fëshfërima e gjetheve, zhurma e shiut dhe tingujt e tjerë të mrekullueshëm të natyrës janë bërë pothuajse të padëgjueshme. Shumë ankohen nëse dëgjojnë lehjen e një qeni, por asnjë fjalë nuk del nga goja e tyre për zhurmat e shkaktuara nga ne dhe dëshirën tonë të pangopur për të përparuar me çdo kusht.
Në shoqërinë bashkëkohore, zhurma konsiderohet një shenjë pozitive e cila përkthehet në mirëqenie ekonomike.
Kërkohet zhurma, më mirë nëse është konstante dhe e lartë, sepse tregon se ekonomia është në gjendje të shkëlqyer shëndetësore. Homo ekonomiku ka arritur homo habilis.
Zhurma tregon se industria po funksionon bukur, makineritë tona funksionojnë, kasat po raportojnë marrjen dhe për këtë arsye paratë po lëvizin, zhurma shurdhuese e çekiçëve na trullosin, por na kujton se ata po kryejnë punë dhe për këtë arsye ekonomia po ecën, ne vazhdojmë të çimentojmë, me të gjitha që vijojnë, prandaj prodhojmë… rritemi.
Ne flasim shpejt, pa i matur as fjalët, gjuha është reduktuar në thelbësore, sepse nuk ka kohë për të dërguar, përmes mesazheve, fjali që kanë kuptim të plotë dhe mbizotëron e ashtuquajtura në mënyrë të pashmangshme. kod i kufizuar. Tani ka pak njerëz që përdorin një gjuhë disi më të përpunuar. Fjala e shkruar po zhduket dhe tashmë është zëvendësuar me fraza të menjëhershme dhe shpesh të pakuptimta: “si është?” (dhe pyesni veten se çfarë do të thotë…si është çfarë? Moti, gjendja juaj shpirtërore…?); ; “Edhe ti çfarë ke?”…
Dhe a mund t’i tolerojë burri zhurmat e pakëndshme që i arrijnë në vesh? Përgjigja sigurisht nuk mund të jetë pozitive, mund të themi vetëm se është i detyruar ta bëjë këtë sepse e kanë mësuar që për të mbijetuar duhet të tolerojë edhe ndotjen akustike. Heshtja është negative dhe, siç thotë Scollon, në botëkuptimin tonë është një metaforë për mosfunksionimin e shoqërisë.. Ne paguajmë pasojat në lëkurën tonë dhe me një çmim të lartë: stresi tashmë është pjesë e jetës sonë dhe ne dukemi të dorëzuar për të konsideruar normale atë që është jashtëzakonisht e çmendur në gjithë këtë. Të gjithë kemi nevojë për heshtje, për të rënë me delikatesë në zbrazëtinë e mbyllur në të, për të mbyllur sytë dhe për të dëgjuar shpirtin tonë.
Vënia në pikëpyetje e këtij sistemi shërben vetëm për të ushqyer muhabetet e salloneve që nuk çojnë në asgjë konkrete. Pra, çfarë na mbetet të bëjmë? Gdhendni hapësira për të dëgjuar gjithçka që ky sistem na ka vjedhur me dhunë. Ne shmangim me kujdes njerëzit që tentojnë të bërtasin mbi të tjerët. Nuk e di nese ju ka ndodhur ndonjehere kjo gje, por kohet e fundit shume njerez ne momentin qe fillon nje fjalim ju nderpresin menjehere pa ju lene te mbaroni dhe te vazhdoni te flisni. Një person tjetër merr menjëherë përsipër dhe ndërpret atë të mëparshmin e kështu me radhë: një mbivendosje e pafund zërash pa e dëgjuar njeri-tjetrin.
Le të rebelohemi dhe të marrim përsëri zhurmën e heshtjes.
Heshtja na ndihmon të formojmë mendimet tona dhe të jemi në gjendje t’i transmetojmë ato te të tjerët në një mënyrë sublime.
Të shkruarit, një praktikë tashmë në mospërdorim, e zhytur siç jemi nga nevoja për të kryer shpejt shumë veprime, na ndihmon shumë në këtë punë, sigurisht jo të lehtë, që mund ta kryejmë brenda vetes.
Dëgjimi i tingullit të mrekullueshëm të natyrës është kthyer pothuajse në një luks, por ne nuk reshtim së kërkuari. Mosbindja ndaj këtij sistemi fillon me gjeste të vogla të përditshme. A e kemi humbur gëzimin për të shijuar një peizazh në paqe? Le të përpiqemi të kuptojmë arsyet e kësaj mungese themelore dhe të vrapojmë menjëherë për t’u mbrojtur.
Heshtja na ndihmon të tërhiqemi për një kohë nga disa shtysa të brendshme negative të shkaktuara nga ajo që njerëzit presin prej nesh dhe nga një varësi jo e shëndetshme ndaj fjalëve që mezi pëshpëriten më; ne shpesh bërtasim sikur kjo ka shërbyer për t’i dhënë forcë mesazhit që duam të dërgojmë.
Studimet e fundit të kryera mbi “botën kibernetike” në të cilën jemi të detyruar të jetojmë, e kanë treguar këtë njeriu i zakonshëm sot nuk mund të durojë më shumë se pesëmbëdhjetë minuta heshtje. Zbulim i tmerrshëm, nuk mendoni? Në librin “Pushtimi dixhital: Si teknologjia po ju formëson ju dhe marrëdhëniet tuaja”, shkruar nga Doktor Archibald D. Hart , lexuesi ftohet të bëjë një provë për veten: ulu në një vend të qetë, merr parasysh kohën kur fillon eksperimenti i heshtjes, mbyllni sytë dhe shënoni kohën kur ndjeni nevojën të shkoni dhe të bëni diçka. Do të habiteni kur zbuloni se sa pak kohë është në gjendje të kryejmë këtë veprim të thjeshtë.
Disa madje mund të thonë se thellë në vetvete nuk e ndiejmë nevojën për të heshtur. Nuk mendoj se kjo është arsyeja që na shtyn menjëherë ta ndërpresim atë veprim. Ne jemi thjesht të pamësuar me këtë zakon dhe mesazhet që kjo shoqëri na dërgon vazhdimisht synojnë të tregojnë se heshtja është diçka për t’u larguar. Mesazhe dukshëm subkoshiencë që tregojnë personazhe llafazanë dhe ulëritës “fitues”, madje të vrazhdë dhe në zotërim të plotë të një repertori të gjerë fjalori vulgar. Të tjerët, ata që ndonjëherë preferojnë të izolohen nga bota, përgjithësisht përfaqësohen si i përkasin ndonjë rendi fetar, ose shikohen me dhembshuri të buzëqeshur: ata janë thjesht njerëz ekstravagantë që ndjekin moda kalimtare për t’u dalluar nga të tjerët.
Sapo lexova përvojën e një njeriu që për një periudhë kohe u tërhoq në një manastir Zen jo vetëm për të kuptuar veten, por edhe për t’u lidhur më mirë me të tjerët. Duke lexuar këtë përvojë, arrita të kuptoj se ne të gjithë kemi nevojë për atë rinovim shpirtëror.
Burri gjithmonë kishte menduar se nuk mund të jetonte pa televizor dhe zakonisht e shikonte atë çdo natë. Brenda manastirit ai zbulon se nuk ka nevojë për të dhe se është i lumtur me pak. Në fund të fundit, televizioni nuk i solli ndonjë kënaqësi shpirtërore, e rëndoi dhe e la. Në fund të fundit, ne duhet të lëshojmë gjithmonë, pa asnjë keqardhje, njerëz dhe objekte që varfërojnë ekzistencën tonë.
Ai gjithashtu e kupton se deri atëherë komunikonte me mesazhe të shkurtra dhe se kishte folur shumë e kishte thënë pak. Heshtja i mëson se mjaftojnë disa fjalë të thjeshta, plot kuptim për të komunikuar më mirë me të tjerët dhe për të ditur të dëgjojë. Nuk e mban celularin me vete, por fillimisht mendimet e tij i drejtoheshin çdo telefonate që do të vinte patjetër. Me kalimin e ditëve, ai kupton se sa herë, në momente veçanërisht të rëndësishme (një shok që po i dilte shfrytë ose një person afër tij që ndjente nevojën për të hapur zemrën e tij) zilja e celularit kishte ndërprerë magjinë e ato çaste. Dhe ai i vendos vetes një qëllim që duhet ta bëjmë të gjithë: vendos të fikë celularin kur është me një person të dashur për të. Duket si një veprim i parëndësishëm,
Heshtja na mëson të formojmë mendimet tona dhe t’i lëmë ato të parëndësishmet të rrëshqasin.
Shëtitjet e gjata në vetmi në mes të natyrës e ndihmojnë atë të zbulojë mençurinë dhe paqen që mund të na japë. Në qetësinë e manastirit ai kupton se sa tinguj i kanë shpëtuar dëgjimit deri në atë çast dhe, kur kthehet në qytet, edhe në mes të kaosit, mbyll sytë për pak dhe mbetet i mahnitur duke dëgjuar. sinjale që nuk kishte mundur t’i dëgjonte kurrë më parë. Le të përpiqemi të mbyllim sytë dhe të dëgjojmë për një kohë të gjatë. Është vërtet e mahnitshme. Dëgjimi i heshtjes nuk përkthehet në mungesë tingujsh, dëgjimi i heshtjes ju ndihmon të dëgjoni tingujt e botës dhe jo zhurmat.Zakoni i shëndetshëm për të gdhendur pak hapësirë heshtjeje e mëson mendjen e tij të dallojë një tingull nga një zhurmë. Dhe të kesh besim te vetja. Kur fillojmë të ndjejmë ankthin që po afrohet, shpesh për shkak të stilit të jetesës që bëjmë, duhet të ulemi në heshtje dhe të përpiqemi të gjejmë atë hapësirë brenda zemrës sonë që na jep atë besim.
Burri kishte menduar gjithmonë, përpara asaj tërheqjeje, se ishte e nevojshme të komunikonte me të dashurit për t’u ndjerë i bashkuar me ta. Heshtja gjithashtu i mëson atij se nuk është gjithmonë e nevojshme të flasësh për të krijuar kontakte intime me një person. Ka mënyra të komunikimit që janë shumë më të thella se thjesht fjalë.
Marrë nga https://lacapannadelsilenzio.it/
Përgatiti: Albert Vataj
