Ato janë të bukura, sepse është shpirti i derdhur në pamshmërinë e tyre që e ngas ngulm joshës. Janë sensuale aq sa janë edhe të tendosura në shprehi. Tregojnë më shumë se finesë dhe klas, edhe një lloj përkorjeje.
Vajzat e Camille Corot janë të gjitha të ndrojtura, nëse jo tamam të kapluar nga një frikë që e trazon cohën e hollë të aureolës së portretit të tyre, ata janë ama të platitura, të stampuara në një moment tulatjeje. Ata edhe sot ndërsa i kundron, të duket sikur pozojnë të vërsulur nga një pafundësi mëdyshjesh, ndoshta edhe frika e të qenit përballë një mjeshtri, edhe pse ai ishte te e vona një plak i dashur dhe plot gaz. Ata kanë një vështrim që ngjason me vërshimin e qetë të një liqeni. Në shpirt duket se nuk janë aq të qeta sa ç’janë në sytë e tyre të gozhduar në një pikë. Ose, nuk përjashtohet mundësia që piktori të jetë përballë tyre më pak i kontraktuar emocionalisht, i goditur sa dhe në peizazhet e tij të ftohta, ato pamje që fashiten në dritën e vakët e ngjyrat pa limfë.
Vajzat e Jean-Baptiste-Camille Corot (16 korrik 1796 – 22 shkurt 1875) nuk janë përfaqësueset e galerisë së tij të pikturës, ata dukshëm janë një rrekje për të joshur me feminilitet penelin, tablonë e tij. Ai ishte një figurë qëndrore në pikturën e peizazhit dhe prodhimi i tij e gjerë në të njëjtën kohë i referohet traditës Neo-klasike.
Gjithsesi, Camille Corot, nga peizazhi te portretet i përshkon një fillë ndijimi të paqtë. Ai pulson me një ritëm normal rrahjesh zemre në tablotë e tija, diku, diku është mistik në mënyrën se si ai penetron dritën. E ndezura në pikturat e tij është e një zjarri në të shuar, megjithatë ai sërish ngroh.
Ai përsosi aftësinë për t’i dhënë një transparencë dhe qartësi të pazakontë pikturave të tij përmes përdorimit të toneve të lehta dhe të errëta të ngjyrave.
Megjithëse ai ishte një piktor akademik i shkolluar në neoklasicizëm, peizazhet e Corot u përshëndetën si të kishin parashikuar përparimet e impresionizmit. Ata u bënë të njohur për paletat e tyre të buta të ngjyrave, shpesh të interpretuara me një nivel kaq të ulët të kontrastit tonal, saqë iu afruan një efekti njëngjyrëshe. Cilësia rezultante e ëndrrave pasqyronte dëshirën e tij për t’i qëndruar besnik “përshtypjes së parë” të një peizazhi, një qëllim që u çua shumë më tej nga Claude Monet dhe të tjerët më vonë në shekull.
Corot ishte gjithashtu i përfshirë në zhvillimin e realizmit, duke bërë udhëtime periodike nga fundi i viteve 1820 e tutje në pyllin Fontainebleau, ku u takua dhe u miqësua me Shkollën e piktorëve Barbizon. Këta artistë po përpiqeshin të zhveshin peizazhin francez nga bagazhi i tij historik dhe mitologjik, duke pikturuar vetëm atë që ishte aty, në një frymë të vëmendjes së tërbuar ndaj natyrës. Pas lidhjes së tij fillestare me grupin, Corot filloi të prodhonte piktura gjithnjë e më natyraliste të peizazhit, me një vizatim shumë emocionues që parashikon shumë nga përpjekjet e mëvonshme të Millet , Courbet dhe të tjerë.
Corot ishte një avokat i hershëm i pikturës en plein air, duke punuar me kavaletin e tij në vendndodhje për të kapur përgjigjen e tij të parë emocionale ndaj një skene apo mjedisi të caktuar. Kjo ishte një teknikë e bërë e famshme më vonë nga piktorët impresionistë si Monet, si dhe nga nxënësit e Corot Camille Pissarro dhe Berthe Morisot , të cilët shpesh i bënin homazh teknikave të Corot-it duke u treguar atyre se si të kapnin reagimet e tyre të para ndaj një mjedisi natyror.
Përgatiti: Albert Vataj
