Andërr… ti kjosh e bardh, e lumja ti
M’rrzon në kujtesën e viteve t’shkume
Çon e bjen në krahë dallendyshesh
pranvera t’shterrume ngjyrash e amëlcimi
t’ambrozt si buzëqeshja jote,
t’dritshme si vezullimi qi pahet me ty.
Brenda meje asht thye çdo agim i florinjtë
Ka shterr çdo vesë qi njomte hapat qi m’suen veç me ik
me ik pa t’than kurrgja çka m’pikon dritë e zjarm
me u zhba krejt e me mbetun veç vegim
tue mos mujt me i’a besu fjalës as heshtjes
njat qi m’prush e m’përpush me afsh e idil
U thinja, andërr tue t’majt nan jastëk
dhe po drue se zemra s’munet me bajt ma
plagën qi kafshon njaq fort
dhimbjen qi s’mlen me t’harru
po drue tue drasht me t’dasht
tue vujt n’zjarmin tand me bujt, sa tu mujt
S’mujta me t’than kurrë se sa t’kam dasht
Zemrës ia msheha kyt zjarm e synit ia fika njat vezullim
Për be kurrkush s’diti se ç’ka m’ban me vuajt
Veç andrra qi m’çon tek ty e harron me m’kthy
Me m’pru te pragu i trishtushëm i mungimit tand
Njaty ku zemra, me t’dasht s’mundet, me gëzu as me vujt
Ti kjosh e bardh, e ndritshmja, e lumja andërr
Bekua kjosh n’tan ç’ka mban me gazmue e idhnu
Hallall s’ja baj hirit tand, t’shndritmes qeshjes tande
Qi t’ue m’plague po don me dit se sa e kam dasht
S’po m’len me vujt n’mungim, as me rënkue n’kujtime
Tue lyp me m’nguc me zjarr e prush.
