Nga Albert Vataj
Buzët! Janë ato petale drithëruese, që epshi i ngre lart, atje ku ngjizen rrufetë dhe vëtëtimat mbushin më shkreptima dritë çastet e kaplimit të territ, atje ku gjithçka e jona prej shkëmbi dhe llave shndërrohet në frymë.
Nëse po kërkonit një udhë nga mund të kaloni për të mbërritur në galaksi të tjera dhe… cfilitja ka reshtur në shpirtin tuaj gjetjen e këtij shtegu, ndoshta duhet të ngulmoni ende, duhet të mos ndaloni së kërkuari thesarin e gjithësive të ndijimit. Çdo e mundshme kërkon gjithçka që keni… dhe ne duhet të japim gjithëçfarë është e jona për t’i merituar buzët, ato që na shpërblejnë me puthjen, me prehjen e magjishme të mrekullimit.
Po!
Buzët janë pragu, caku, fillimi dhe mbarimi i gjithçkaje që fillon me shndrimin, me zgjimin prej hirit të zjarreve që kanë gjetur tek ju Feniksin mitik. Ata janë porta e kyçur e botës së misterit, të cilat na shpien atje ku shkohet prej pulitjesh dhe mëkon zjarre, përjetësimet e përjetimeve të shkreptimta në një moment, që duke na kthyer pas, në të fillimin kontakt tonë me botën e ndijimit, te gjinjtë e nënës, na mëtojnë se në një cak etern e ngrenë altarin.
Një portë që e çel puthja, ajo puthje që është farkëtuar në zjarrin e vërshimit të miliona yjeve, që feksin në një kapsallitje sysh që i fik pulitja e buzëve, në trokasim përgjatë gjithë jetës, për tu mbushur përmes tyre me pafundësi.
Jeta na rroku në brofin e vet të magjepsur nga krijimi dhe ne i besuam atyre, buzëve, të çelnim përmes puthjes zemrën e nënës, kraharori i së cilës i dha këtij “epshi” gjirin, qumështin, gjakun, dashurinë, jetën, dha gjithçka kishte, mrekullisë që shenjtëron atë.
Ndukëm hepimin e atyre gjinjëve, u ushqym me dritën, mësuam se ç’ishte puthja, mëkum ç’kishim më sublime në atë akt që e derdh në mijëra trajta përjetësie dehja dhe adhurimi.
Puthja, është caku ku takohen të gjitha dashuritë, ato më sublimet, më të andshmet… edhe ato që thyjnë zemra. Është krateri ku merr turr e i jepet shpengimit, zjarri i stuhishëm i ndjenjave, ai tërbim që ndërsen e shkreton gjithçka për të rikrijuar gjithmonë dhe me çdo çmim.
Prekim me puthje ato buzë në një përplasje galaktike krijimi dhe yjësive udhëtojmë me dritën.
Zjarre shndërruese ndërsejnë ato buzë dhe çdo çast është rijetim i cakut fillues të shtegtimit në epikën e mrekullive.
Në tharmin e vezullimeve që shkreptijnë natave që derdhen qiejve, ka udhëtuar për të mbërritur deri këtu, në shpalimin e petaleve që i epsh puthja. Janë shkrehur prusheve që digjen etjeve ato buzë… dhe dehur janë limfave që uturijnë në kurmet që i kall dalldisja.
Ka vërshuar kjo lëndë magjike mbi pendët e zogjve të stuhisë dhe harlisjeve ka endur fole prej zjarri dhe mishi ku prehëra magme dhe ledhatish u janë bërë fole.
Dhe… një pikë loti i ka njomur dhe përvëluar ato buzë.
Dhe… qiej kemi parë se si shemben në një çast trazimi, e gërmadhave të shpirtit që rënkon, lypin copat e thyera të puthjeve, ato buzë. Dhimbja ngulet thellë në ajrin e atij zjarri që shtërzon… Fryn, stuhia shpërthen, brigjet shuajnë etjen e dallgëve, qielli shteron në blunë e një vështrimi pikëllues.
Nata kaplon e përzë me terr e tmerr gjithçka dhe e hedh me turr dhe huj, me hidhërim e maraz, atje tej.. tej në boshin që gllabëron dhe i jepet një përplasje që e shndërron në dritë krijimi.
Dhe… ato buzë një puthje e shumësuar në miliona përjetime, i pret. Një ngulm për të matur udhën nga toka në qiell, atë shteg të shtruar me bulëza djerse e aromë kurmi, që i përpush zjarri dhe afsh, drita dhe shkëlqimi.
Ne u shpërblyem dhe u ndëshkuam, lindëm dhe do të vdesim, erdhëm në rastësoren fatlume dhe përjetësia na pret, sollëm dhe morëm gjithçka për të mbetur; magjepsës, mrekullues, flijim te një përplasje… ajo e buzëve, te puthja.
