Çdo moralizim, çdo përpjekje për ta vënë njeriun e virtytshëm përballë të sotmes i ngjan një dueli të pabarabartë. Asnjë rregull nuk ka vlerë në një shtjellën që rreket të vendos bazat e funksionimit të drejt të gjërave përmes sanksioneve morale dhe civilizuese. Vetëm forca e ligjit është ajo që përpiqet të mbajë brenda kuadrit kaosin e individit, kësaj krijese që më shumë se koha, nevoja për tu përshtatur e ka zhvendosur jashtë qendrës. Megjithatë edhe ajo është pak e efektshme për të ndryshuar diçka. Zoti, ai që ka shërbyer më shumë si ndëshkues se sa si e themelta e krijimit dhe funksionimit të gjithçkasë, ngjet me një pamje e mjegullt, tek e cila ndalojnë vetëm vullnete të hutuara dhe vetëdije të rraskapitura nga udha e mundimshme për të zënën ritmin e të sotmes në vetveten që i shket si hije. Pavarësisht se retheqark vërejmë se asgjë nga kjo nuk përngjet me ligjërimin, për të cilin po flasim, gjithçka na duket paqësore dhe e orjentuar sipas një rregulli simetrik, në themel të reales që jetojmë është tjetërgjë, në shpirtin e jetimit të gjendjeve arrijmë të dallojmë se asgjë nuk është ashtu siç duket. Ajo çfarë shohim me sy të lirë dhe perceptojmë sipërfaqësisht është një paqe po kaq e frikshme si përpara stuhisë. Dy vetveteve tona u serviren dy reale paralele të pangjashme njëra me tjetrën. Frika për të pranuar atë të vërtetën në vend të fasadës, na bën më të dobët, më të pasigurt, më pak të përgatitur për të qenë sfidues.
Në jetë “përqafoni” të keqen për ta bërë “shoqe” me të mirën! Kështu sugjeron një bloger i famshëm amerikan, Bob Miglani, në rastin kur mund të përballeni me kaosin e jetës! Për të ditur diçka më shumë rreth këshillave të tij për jetën lexoni më poshtë…
Ndonjëherë, mes kaosit dhe pasigurisë që qeverisin botën, pyesim veten se përse duhet të punojmë jashtëzakonisht shumë për të ecur përpara në jetë ose në karrierë? Përse duhet të përmirësojmë patjetër situatën tonë kur shohim që në çdo rast kjo gjë nuk të çon kurrkund? Këto janë pyetje të cilave nuk dimë t’u japim përgjigjen e duhur, gjithmonë nëse ekzistojnë: megjithatë, pavarësisht kësaj, ne preferojmë të vazhdojmë rrugën tonë, duke “përqafuar” kaosin që na rrethon dhe duke bërë gjithçka për të përmirësuar gjendjen tonë. Vrapojmë pa e ditur se çfarë na pret dhe bëjmë çmos për të arritur atje ku duam edhe pse sulmohemi nga një mijë dyshime. Blogeri amerikan, Bob Miglani, na sugjeron disa arsye për të cilat duhet të mësohemi me kaosin e jetës:
Më mirë të pranojmë kaosin sesa ta luftojmë atë
Jeta ka qenë gjithmonë e paparashikueshme dhe plot me pasiguri. Ne duhet ta pranojmë këtë fakt dhe jo ta luftojmë për ta ndryshuar. Pranimi i realitetit të botës së sotme është mënyra më e mirë për të mësuar të jetojmë në të. Nuk duhet të forcojmë rendin dhe perfeksionin e një jete jo perfekte, e mbushur plot me ulje e ngritje. Stresi i shpeshtë, ankthi dhe tensioni vijnë sepse përgjërohemi pas një lufte për të ndryshuar diçka që nuk mund të ndryshohet.
E ardhmja nuk mund të parashikohet
Pasiguria për atë që do të ndodhë nesër na kufizon shumë.
Ne humbasim shumë kohë për t’u siguruar se rruga që kemi marrë është ajo e “drejta”, në një kohë kur e vërteta është se nuk ekziston asnjë e tillë. Askush nuk e di se çfarë do të ndodhë nesër: kjo deri diku është një mënyrë e mirë, sepse gjithçka përreth nesh lëviz vazhdimisht dhe është një surprizë e përjetshme.
Më mirë ta bësh sesa të mos e bësh
Të bëni një hap përpara në cilindo drejtim do të ndiheni sikur mund të kontrolloni jetën tuaj. Kur veprohet mendohet më pak dhe stresi është më i paktë gjithashtu, sepse gjatë kësaj kohe krijohet e ardhmja e tanishme: “këtu dhe tani”. Energjia pozitive e gjeneruar nga lëvizja e duarve dhe e trupit në ndjekje të një qëllimi të lartë, të një udhëtimi, të një objektivi të caktuar, te rritja e një fëmije, është ajo që na mban të rinj dhe na bën të ndihemi të gjallë.
Ndërmarrja e një veprimi sjell një veprim tjetër
Ashtu si një gur i hedhur në një pellg me ujë, në një farë mënyre edhe një veprim i vogël vendos në lëvizje një mekanizëm që të çon në mundësi të ndryshme dhe të paimagjinueshme. Nuk do të dini se ku do të shkoni, por ju do të keni një siguri: pikën nga e cila do të niseni, atë për të cilën keni luftuar për shumë vjet.
Një njeri më i mirë
Mendja është një muskul dhe si çdo muskul tjetër ajo ka nevojë për “ushqim” dhe energji. Përdorni kaosin e jetës për ta mbajtur atë nën tension. Fatkeqësia na detyron të gërmoj thellë brenda nesh për të rizbuluar fuqinë tonë të brendshme dhe për ta përmirësuar atë. Pasiguria e detyron energjinë potenciale që është brenda nesh të dalë jashtë.
Kemi një rezistencë të madhe
Ne nuk e dimë se sa forcë kemi brenda nesh, derisa një situatë e vështirë na detyron ta nxjerrim jashtë. Ne kemi një aftësi të madhe të lindur për t’u përshtatur me mjedisin tonë të ri. Si qenie njerëzore, kemi këtë aftësi impresionuese për të rezistuar në momente tepër të vështira, me organizëm të fortë dhe mendje të aftë. Rezistenca është në “gjumë”, por vjen në lojë kur jeta e kërkon atë.
Jemi lindur për gjëra të mëdha
Brenda secilit prej nesh ka një potencial të madh. Ne mendojmë vazhdimisht për aftësinë që kemi për t’u bërë ashtu siç duam: si prindi më i mirë, si një burrë biznesi i suksesshëm që krijon vende pune, si një partner perfekt ose thjesht si një njeri me zemër të madhe që kontribuon për shoqërinë. Nuk do të jemi në gjendje të përmbushim veten nëse nuk “marrim për dore” jetën tonë, duke pranuar kaosin që na rrethon.
Kaosi na bën të kuptojmë se çfarë është më e rëndësishme
Kur ne “përqafojmë” kaosin, kuptojmë se për çfarë jemi të lumtur dhe për çfarë jemi të pakënaqur. Vetëzbulimi vjen në kohë konfuzioni, çrregullimi, kur ne ndihemi të humbur. Në momente të tilla mendja jonë kupton se çfarë është me të vërtetë e rëndësishme për ne.
