Nga Albert Vataj
Dikensi është pa asnjë mëdyshje romancieri më i mirënjohur e pa modesti mund të ngulmojmë se ai është ndër më të rëndësishmit e botës viktoriane. Jeta e këtij gjeniu të letrave, do të përçapej mes vështirësishë dhe hekash të dhunshme. Do të zvarritej mundimshëm dhe çirrej, do të gjakosej, përbaltej, shpërbëhej dhe ringrihej si një Ante në truallin që i blatoi shpirtin e tij krijues.
Librat e tij, si pakkujt tjetër, priteshin me padurim dhe lexoheshin si tekstet e librave të shenjtë. Një popullaritet si ai mund ta gëzonte përgjatë historisë së letërsisë, vetëm Viktor Hygoi. Ky ishte, Çarls Dikens, gjenu që e ktheu në mit fëmijëria e vështirë.
Çarls Dikens ishte dhe mbeti një zot i gjenialitetit dhe fatit, kryerendës i kushtrimeve më të zëshme të kohës dhe tabanit ku ky naltësim do të hovej. Ai la pas një univers të paanë krijimtarie. Botoi një numër të madh tregimesh të shkurtra, por edhe të dramave dhe novelave të mëdha, ku “Oliver Twist” mbetet padyshim një nga kontributet më të jashtëzakonshme në letërsi. Korpusi i tij, natyrshëm prek edhe një tjetër majë, atë të “David Koperfildi”, “Pritjet e Mëdha”, etj. Qëmtesat letrare, ato të sheshtat, të thukëtat dhe kreshpërueset, ngasen të gjitha nga subjekte reale. Fillimtaria e moshës së shpërthimeve në juglindje të Anglisë, orvatet të mbart gjithë lëndën dhe pulsin që rreh në këtë shtat vigani të letrave.
Charles Dickens (7 shkurt 1812 – 9 qershor 1870)
Ai ishte dhe kaploi amshueshëm shkrimtarin më të shquar anglez, panteon prejnga nuk do ta ulte dot kurrnji rrëmet përtëritës dhe ndryshesash të botkuptimit dhe botkumtimit letrar. Ai gdhendi me daltën e pasionit dhe sprovën idhnake të fëmijërisë personazhet emblematike të shpërthimeve imagjinare, për të mbetur romancieri më me popullaritet i periudhës viktoriane. Dikens në vetve mishëronte një identitet shumë kompleks, me dritë-hije dhe shtresuar nëpër terrene gjithnjë të çaprazta. Ai ishte si në kaleidoskop i kohës dhe veprave që sendërgjoi me lëndën e vet të garrametshme. Nga secili këndvështrim që ta shihje, do të përballeshe me një formë apo shfaqje të re dhe të ndryshme, shpesh të befasishme. Ishte një njeri me shumë forma dhe me shumë ngjyra. Ai solli gjithë përvojën dhe fantazinë e tij në botën letrare që e krijoi me personazhe, ngjarje që janë aktualë atë ditë e sot.
E ndërmendin me mirënjohje
Kaq vite që rreken të na e kthejnë këtë shkrepëtimë në ndërmendje dhe dëshmim, janë një feksje në universin e matshmërisë së kohës në art. Janë jo më pak se një e djeshme, prej të cilës zgjohemi me ngut dhe përplot kureshti, për të kumtuar dhe për të mëtuar atë që një e shkuar e rizgjuar tek ne ngucatet të dëshmojë. Është kjo kohë dhe hapësirë, dimesioni prej nga erdhi në historinë e letërsisë, një korife mendimi dhe qëmtimi, një ngucatje përvoje dhe dëshmimi, një jetë e tendosur dhe e mbushur me mbrëmje të trazuara dhe net të zymta, vrashpirtje e zemërthyerje.
Oshnar i rrëfimi dhe delikat i tematikët, sarkastik dhe ndërzyes. Ai nuk mund të ishte vetëm një emër i madh, pas të cilit zvarget një galeri kryeveprash botërore, e që mundena me nxjerr prej tyre dhe për ta sejdisur në memorien e shekujt prej jush “Pikuiku”, si fillimtaria dhe tharmi i asaj britme frigane, e atij muzikaliteti të trishtë, e tançkasë në zenith.
Fëmijëria e vështirë
Kur ishte vetëm 10 vjeç do të hidhte mbi supet torbën e emigrimit. Kohë më pas, ju bë krah ëmës, që vështirësitë e jetës po bluanin në gjithfarë punërash dhe stërmundimesh. Dikensi fokuson në këtë periudhë të fëmijërisë si më të vështirën e jetës. Gjendja shpirtërore atëbotë lëkundej në buzë të humbëtirave të thella e të terrta të pasigurisë, mjerimit, mizerjes dhe dhimbjes. Humbëtira, poshtë dhe përreth tij do të ngjishte gjithnjë e më fort brumin e kësaj shtatoreje që kryengre, atëkohë, tash e mot, ngultas dhe mrrylshëm.Të thuash se atë e kishte mbytur një zemërim i hidhur është pak, pasi duket qartazi se ai tashmë kishte arritur të zhvillonte një syçeltësi e vëmendje të çuditshme. Në kohën kur robërisë së tij i ceku një lloj fundi, dhe të atit i kishin lënë një trashëgimi pikërisht siç kishte rënë në burg, zgjohet. Dikensi do të shihte me sytë e tij metamorfozën e rritjes dhe përtëritjes, në veten fizike dhe sentimentale dhe botës, të cilën do të përpiqej ta bënte për vete. Një dalzotës i vërtetë i gjenialitetit. Por jo gjithherë do të zotëronte këtë kolos. Siç ndodh në rrugëtimin e çdo ylli përnda amshimi, edhe Dikens do të ulej, për tu ngjitur rishtaz. Nga hiri do të ngrihej me shkulmet e një zjarri që do të lëshohej si stuhi ferri, të atëhershmes angleze, e të përgjithmonshmes, ku gëlon ligësia në të gjitha trajtat.Vërtet, fati i tij kishte pësuar disa herë çaste kritike. Por ai ishte zgrip në gjak dhe në mish, në zë e në asht, ngase ngulmonte gjithnjë zenitin.Shumë njerëz u përçapën të ndërhynin në jetën letrare dhe sidomos në stilin e tij të të shkruarit, por Dikensi përpiqej me mish e me shpirt të ruante gjenialitetin e tij të patëdytë. E kjo, nga ana e vet, bëri që ai ta shtynte jetën krahas shumë armiqve, smirëzinjve dhe përbestarë të së ligës. Ashtu si Pikuiku përbënte themelimin e jetës së tij tekstshkruese, po ashtu edhe martesa e tij përbënte natyrisht themelin e jetës së tij vetjake; dhe kjo ka qenë, gjithashtu, objekt kritikash dhe simpatie.
Shumë pak njerëz ishin në dijeni të botës së tij shpirtërore, me gjas tre a katër syresh. Dhe pikërisht ky grusht njerëzish pranuan që të mos flisnin, duke mos e ngarkuar aspak me faj. Është më se e vërtetë që “Oliver Tuisti” s’është veç një përzierje fort çudane mes melodramës dhe realizmit; si realizmi, ashtu edhe melodrama janë enkas të errëta dhe zymtake. Por humori dhe llahtara e tij mund të krahasohen përnjëmend, dhe ai vërtet kishte dhunti për njëfarë lemerie, e cila në gjuhën e popullit përkthehet të ushqehesh me frikën, të hovesh nga skutat më të errëta të ferrit dhe të behësh me shkëlqimin e një ylli. Kjo gjallëri e shtypur, kjo lojë me fatin dhe me brendinë, është për shkak të dashurisë që ai ndiente për jetën, të cilën s’e humbi për asnjë çast; ndërsa dashuria për vdekjen, gjë që s’është tjetër veçse dëshpërim dhe pesimizëm, ishte i pakuptimtë dha shpirt. Kjo lloj llahtarie që më pas ngjizi vdekjen e Krukut tashmë gjendet tek “Oliver Tuisti”, porsi përsëritja e padurueshme që buçet në veshët e vrastarit “do të pastrojë njollat e baltës, njollat e gjakut” e kështu me radhë. Për pjesën e mbetur, fabula është e pakuptimtë, kurse shkëndijat e haresë janë të shkëlqyera, por gjithsesi të pakta; sidoqoftë, ekziston një aspekt tjetër i librit që i jep rëndësi historisë së Dikensit. Dhe ky s’është vetëm romani i tij i parë i maktheve, por gjithashtu edhe i pari i traktateve të tij shoqërore. Megjithatë, mëtimi për të shkruar lidhur me gjithë llojet e shijeve të njerëzve, çoi në krijimin e romanit seriozo-komik. Ata priteshin me padurim të madh pikërisht si buletinet, dhe për kohën shkruheshin me të njëjtin turravrap, si edhe njoftimet e gazetave. Ndryshimi ishte pjesërisht pasojë e karakterit dikensian dhe pjesërisht pasojë e metodës së botimit. Por s’duhet harruar një gjë, ekziston më shumë se një shembull që përngjet porsi një ndryshim pozitiv i planit në historitë e Dikensit, i cili u mundësua nga ky zakon i kryehershëm për të mos e krijuar veprën e artit më së ploti. Mbase këtu struket edhe ajo pjesëz e së tërës së veçshmërisë së shkrimtarit. Disa kanë hedhur mendimin se zvetënimi i Bofinit në krye të herës ishte menduar të qe i njëmendtë, ndërsa fabula e tij e ngadaltë një ndërrim mendjeje, dhe e njëjta ide gjendet edhe në rindërtimet e “Eduin Druidit”. Kumtoi pareshtur në kësi shtresimesh dhe thepisjesh, për të mbetur vetëm ai. Çarls Dikens, ky dalzotës i gjenialitetit dhe fatit, ky mjeshtër i trajtës së pavdekshme të ngulmit për të kushtruar. Zëri dhe vepra, mëtimi dhe kumtimi, sharmi dhe ngjizja e dallojnë këtë penë të mprehtë që me kryeveprën “Oliver Twist”, për t’u ngjitur në më të epërmin tekstshkrim dhe më popullorin, “David Koperfildi”. Ai ishte, është dhe s’ka gjas për t’u shkulur nga përmendorja e memories letrare. Periudha viktoriane dhe krejt letërsia angleze do të vazhdojnë ta shquajnë edhe sot, si yllin më të veçantë në qiellin llamburitës të gjenive të letrave.
Ana tjetër e Çarls Dikens
Shkrimtari i famshëm, i njohur ndërkombëtarisht për kritikën e tij të mprehtë mbi Revolucionin Viktorian në Angli ka pasur një jetë të çuditshme private. Çfarë nuk dini për Charles është se ai u martua me Catherine Hogarth dhe ata kishin 10 fëmijë së bashku në 22 vjet. Por pasi gruaja e tij u shëndosh nuk i pëlqente më dhe ai filloi një marrëdhënie tjetër me një 18-vjeçare dhe nuk u ndal me kaq. Pasi doli në publik me të dashurën e tij të re, ai shkoi në çdo gazetë dhe shkruante për ish-gruan që ajo ishte një gomaricë e dhjamosur, idiote dhe nënë e padashur. Catherine kurrë nuk tha asgjë për tradhtinë e tij. Ajo kurrë nuk shkroi nëpër revista, apo gazeta që ta luftonte ish-bashkëshortin. E vetmja gjë që bëri (pak para se të vdiste) ishte që t’i realizohej dëshira që letrat e dashurisë që ajo kishte shkruar për Dickens t’ia jepnin Muzeut Britanik, në mënyrë që bota ta njihte të vërtetën dhe që ta donte të paktën një herë në jetë.
Albert VATAJ
