Ponc Pilati Tiberit Cezarit perandor, përshëndetje.
Jezu Krishti, për të cilin të kam folur gjerësisht në letrën time të fundme, më në fund, simbas vendimit të popullit, i është nënshtruar një mundimi të madh, edhe pse unë nuk desha e madje kisha edhe pak frikë. Një njeri kaq i përshpirtshëm e kaq i rreptë, për Herkulin nuk ka qenë e as nuk do të jetë në asnjë epokë. Por ka qenë një presion i pabesueshëm nga ana e vetë gjithë popullit, me miratimin e tërë skribëve, kryetarëve dhe pleqve, për të kryqëzuar këtë lajmëtar të së vërtetës, paçka se profetët e tyre, me mënyrën e sibilave tona, i lajmëruan të bënin të kundërtën. E në të vërtetë, ndërsa ai gjendej i kryqëzuar, u shfaqën shenja të mbinatyrshme që, simbas gjykimit të të urtëve, kërcënonin për fundin e tërë botës.
Dhe ekzistojnë ende dishepujt e tij, të cilët me veprën e tyre dhe pastërtinë e rrugës nuk e mohojnë Mjeshtrin e tyre, përkundrazi, në emër të tij bëjnë shumë të mira. Nëse nuk do të kisha pasur frikë se mund të shpërthente ndonjë kryengritje mes popullit, që ndërkohë ishte i trazuar, ndoshta ky njeri do të ishte ende i gjallë mes nesh. Gjithsesi, duke qenë më shumë i prirë nga besnikëria ndaj autoritetit tënd sesa nga vullneti im, unë nuk u kundërvura me të gjitha forcat që të tradhëtohej e të derdhej gjaku i një njeriu të drejtë e të zhveshur prej çdolloj faji, për shkak të padrejtësisë dhe keqdashjes së njerëzve, veprim i cili, siç e dëshmojnë dhe Shkrimet e tyre,do bjerë mbi kokat e tyre. Qofsh mirë. 28 mars?.
Letra e Tiberit drejtuar Pilatit
Kjo është përgjigja e dërguar nga Cezar Augusti Ponc Pilatit, guvernator i provincës lindore, mbi të cilën është shkruar edhe dekreti i tij, që ai e dërgoi nëpërmjet korrierit Raab, duke i dhënë me vete edhe ushtarë, dymijë në numër:
Në çastin që, duke abuzuar me pushtetin tënd dhe duke vepruar në mënyrë të padrejtë, ke dënuar me vdekje Jezu Nazaretin, e përpara dënimit me vdekje ua ke dorëzuar Judejve të egjër dhe të xhindosur e nuk ke patur mëshirë për këtë njeri të drejtë, por duke ngjyer penën ke shkruar një vendim të padrejtë dhe e ke fshikulluar e ke ofruar për kryqëzim çka se ai ishte i pafajshëm, duke pranuar edhe dhurata për dënimin e tij, e, ndërsa me gojë tregoje simpati për të, brënda zemrës sate e tradhëtoje në favor të Judejve të pabesë, për të gjitha këto do të sillesh i prangosur përpara meje, që të justifikohesh e të japësh llogari për jetën e pafajshme që ke çuar drejt vdekjes.
Por, çfarë pamëshirshmërie dhe vrazhdësie zemre kjo e jotja! Unë, qëkurse i kam dëgjuar këto gjëra me veshët e mi, vuaj në shpirt dhe ndjej të më përziehen rropullitë. Në fakt është paraqitur para meje një grua me emrin Maria Magdalena, e cila thotë se është një nxënëse e tij, e prej trupit të së cilës pohohet se ai ka dëbuar shtatë djaj: ajo dëshmon se ai ka kryer shërime të mrekullueshme, i ka bërë të verbërit të shohin, sakatët të ecin drejt, shurdhët të dëgjojnë, ka pastruar nga sëmundja lebrozët. E, për ta thënë hapur, -siç ajo më siguron-të gjitha këto shërime i kryente vetëm nëpërmjet fjalës.
Si ke lejuar të kryqëzohet pa kurrfarë faji? Sepse, edhe nëse nuk e ke pranuar si zot, do mund ta kishe vlerësuar si mjek. Por edhe duke u mbështetur tek raporti i dyshimtë që më ke dërguar, unë mund të vendos për dënimin tënd, meqë në të është shkruar që ai ishte sipëror edhe ndaj zotave që ne adhurojmë.
Si ke mundur ta dënosh me vdekje? Por, nëse ti e ke dënuar në mënyrë të padrejtë me vdekje, unë në fakt do të të dënoj me vdekje në mënyrë të drejtë; e jo vetëm ty, por edhe të gjithë këshilltarët dhe bashkëpunëtorëte tu, prej të cilëve ke marrë shpërblime për dënimin e tij?.
Me t?iu dorëzuar kjo letër lajmëtarëve, u qe dhënë atyre edhe urdhëri i nënshkruar nga vetë Augusti, për të shkuar në shpatë tërë popullsinë e Judejve e për të sjellë në Romë lidhur me pranga si fajtor Pilatin, e bashkë me të dhe krerët e Judejve që ishin asokohe guvernatorë krahinash: Arkelaun, birin e Herodit të urrejtshëm, bashkëfajtorin e tij Filipin, priftërinjtë e mëdhenj Kaiafa e vjehrrin e tij Anna, e të gjithë krerët Judej.
Për këtë arsye Rakaab shkoi me ushtarët dhe bëri ashtu siç ishte urdhëruar: shkoi në shpatë tërë popullsinë mashkullore të Judejve, ndërsa gratë e tyre të shthurura u përdhunuan nga paganët, duke bërë të lindej kështu një rracë e llahtarshme, meqenëse Satanai ishte babai i tyre. Mandej i dërguari arrestoi Pilatin, Arkelaun e Filipin, Anna-n e Kaiafën, dhe tërë krerët e Judejve, dhe i dërgoi në Romë të lidhur me vargonj.
Por ndodhi që, teksa kalonin pranë brigjeve të një ishulli të quajtur Kretë, Kaiafa humbi jetën papritmas, në mënyrë të tmerrshme e të mjerueshme. E morën për ta varrosur, por toka nuk pranonte ta mbante absolutisht dhe e hodhi sërish përjashta. Duke parë këtë, tërë të pranishmit morën në duar gurë dhe nisën t?i hedhin përmbi të, e kështu e varrosën. Të tjerët zbarkuan në Romë. Mes sundimtarëve të asokohshëm ishte zakon që, nëse një i dënuar me vdekje e vështronte në fytyrë mbretin, i falej jeta. Prandaj Cezari dha urdhër që të mos shihej nga Pilati, me qëllim që ai të mos mund t?i shpëtonte vdekjes. Duke iu bindur këtij urdhëri, Pilatin e mbyllën në një kolibe dhe e lanë aty. Sa i përket Anna-s, e mbështollën me një lëkurë bualli dhe e lanë të thahet lëkurën nën diell; atij iu zu fryma brënda saj, ndërsa rropullitë i erdhën deri tek goja: kështu ai e humbi në mënyrë të përdhunshme jetën e tij të mjerueshme.
Të gjithë Judejtë e tjerë që ishin arrestuar, ai i dënoi me vdekje, dhe u shkuan në shpatë. Po për Arkelaun, birin e të urrejtshmit Herod dhe bashkëfajtorin e tij Filipin, urdhëroi të nguleshin në hu.
Një ditë, mbreti, duke pasë dalë për gjah, po ndiqte një gazelë, e kjo duke kaluar para kolibes, u ndal aty. Pilati, në mënyrë aksidentale u vra nga dora e Cesarit, e kështu u përmbush ajo që do të ndodhte: Pilati bëri përpara për të vështruar sovranin, ndërsa gazela ishte tamam përballë; Cezari lëshoi një shigjetë për të goditur gazelën, por shigjeta, duke kaluar nepërmjet një të çare vrau Pilatin.
Të gjithë ju që besoni në Krishtin, Zotin e vërtetë dhe Shpëtimtarin tonë, nderojeni dhe madhërojeni, sepse atij i takon lavdia e adhurimi, me Atin e tij, që nuk ka fillim, e me Shpirtin bashkënjësuar, sot e përgjithmonë, në shekuj të shekujve. Amen.
Letrat që kemi zgjedhur për botim në këtë numur janë shkëputur nga libri “Ungjijtë Apokrifë”, botuar nga shtëpia botuese Einaudi në vitin 1997.
Përktheu: Shpëtim Kelmendi
