Nga Albert Vataj
Thelbi i Otto von Bismarck ishte sensi i tij i kufizimit dhe ekuilibrit ndersa per Hitlerin ishte mungesa e sensit te mases dhe kundershtimi ndaj kufizimeve. Ideja e ushtimit te Europes nuk do te vinte kurre ne mendjen e Bismarkut por ishte gjithmone pjese e vizionit te Hitlerit. Hitleri kurre nuk do ta shqiptonte thenjen e famshme te Bismarkut se te qenit burre shteti do te thoshte te degjoje me kujdes zhurmen e hapave te Zotit ne histori dhe te ecje bashke me te per disa hapa. Hitleri la nje vakum. Bismarku la nje shtet aq te forte sa qe i rezistoi dy katastrofave te medha si dhe i siguroi nje madheshti te paasimilueshme. shkruan KISINGER
Sot është 201-vjetori i lindjes së Otto von Bismarck (1 Prill 1815 – 30 korrik, 1898), një prej burrështetasve të Prusisë dhe Gjermanisë. Si Kryeministri i Prusisë në vitet 1862–1890, ai kishte për qëllim Bashkimin e Gjermanisë. Prej vitit 1867, ishte Kancelar i konfederatës Gjermane Veriore. Kur u formua Perandoria Gjermane për herë të dytë më 1871, ai shërbeu si Kancelari i saj i parë dhe ushtroi “Realpolitik” që i dha ati pseudonimin “Kancelari i Hekurt”. Si Kancelar, Bizmarku pati rol të rëndësishëm në qeverinë gjermane dhe pati ndikim të madh në politikën e jashtme Gjermane jo vetëm gjatë kohës si Kancelar, por edhe pasi i skadoi mandati.
Ne veren e vitit 1862, Oto von Bismark u emerua kryeminis ter i Prusise. Posti i tij me i larte ne te kaluaren kishte qene ai i ambasadorit ne Rusi. Ai kurre me pare nuk kishte pasur ndonje post ne administraten qeveritare. Megjithate, me disa levizje te shpejta e te ashpra, kryeministri i ri zgjidhi labirinthin qe kishte ngaterruar diplomacine europiane per dy gjenerata, e pikerisht se si te bashkonte Gjermanine e te riorganizonte Europen Qendrore.
Pengesa qe ai duhej te kalonte ishte se Gjermania perfshinte 39 shtete sovrane te grupuara ne te ashtuquajturen Konfederata Gjermane. Ne te njejten kohe, kahet e levizjeve te Europes Qendrore mezi viheshin re nga fuqite “perkrahese”, Franca dhe Rusia, te cilat nuk ndiheshin mire dhe ishin te prirura te pengonin lindjen e nje shteti te afte per te ndryshuar ekuilibrin ekzistues te forcave ne Europe.
Brenda nente vjeteve Bismarku e zgjidhi nyjen te cilen Jonathan Steinberg, profesor i historise ne Universitetin e Pensilvanise e pershkruan si “arritja me e madhe diplomatike dhe politike nga nje lider ne dy shekujt e fundit”. Ai mbizoteroi mbi princat e shteteve gjermane ne dy luftra dhe i bashkoi ata ne te treten. Ai beri per vete opinionin publik, duke u dhene te drejten per te votuar te gjithe burrave, duke e bere keshtu Prusine shtetin e pare qe kryente nje gje te tille. Ai po ashtu e paralizoi Francen, duke mbajtur pezull vendimin mbi aneksimin e Luksemburgut nga ajo, dhe Rusine duke mbajtur qendrim te bute gjate revolucionit polak te vitit 1863. Bismarku i arriti te gjithe keto “pa komanduar asnje ushtar, pa mbizoteruar me nje shumice derrmuese parlamentare, pa mbeshtetjen e nje levizje popullore, pa nje pervoje te meparshme ne qeveri dhe perballe pakenaqesise kombetare ndaj emrit dhe reputacionit te tij”. Ndërmendim me mirënjohje këto figura emblematike të historisë.
Discussion about this post